ساختار سازه ای هر یک از واکه های زبان فارسی در دانش آموزان ۱۵ تا ۱۸ ساله عادی و مبتلا به افت شنوایی متوسط و شدید شهر اصفهان در مقطع دبیرستان

مقدمه:یکی از مهمترین ویژگیهای فیزیکی آواهای گفتار، ساختار سازه ای است. اهمیت ساختار سازه ای به گونه ای است که روابط میان سه سازه اول از اجزای اصلی تشخیص نوع واکه توسط شنونده است. تشخیص غیرطبیعی بودن واکه های فرد مبتلا به افت شنوایی بر پایه ادراک درمانگر از صدای او نیست بلکه اندازه گیری میزان فرکانس او به کمک دستگاه تشخیص را دقیق تر می کند. هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه ساختار سازه ای واکه های زبان فارسی در دانش آموزان عادی و مبتلا به افت شنوایی متوسط و شدید محدوده سنی ۱۸-۱۵ سال مقطع دبیرستان می باشد.مواد و روشها:این پژوهش توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی روی ۶۴ نفر دانش آموز از دبیرستانهای عادی و دبیرستانهای مربوط به  دانش آموزان مبتلا به افت شنوایی شهر اصفهان انجام گرفت.میانگین F۲ , F۱ و میانگین F۲/F۱وF۳/F۱ در هر ۶ واکه ی زبان فارسی در بین سه گروه دانش آموزان عادی و مبتلا به افت شنوایی متوسط و شدید تفاوت معنی داری داشت. (۰۵/۰ > P )، میانگین F۳ در تمام واکه ها به جزء در واکه /u/ تفاوت معنی داری را نشان نداد.نتایج:حاصل از این پژوهش نشان می دهد دانش آموزان مبتلا به افت شنوایی متوسط و شدید الگوی نامنظمی از ترتیب قرارگیری واکه ها از لحاظ بیشترین و کمترین سازه اول و دوم و سوم را نسبت به افراد عادی نشان می دهند و تمایل به جابجایی واکه های پیشین با پسین و نزدیکتر کردن محل تولید واکه ها به ناحیه انتهایی زبان و تولید واکه خنثی که به دلیل وابستگی بیشتر آنها به حس عمقی هنگام تولید صداها است.بحث و نتیجه گیری: افراد مبتلا به افت شنوایی (بسته به میزان افت شنوایی) متمایل به تولید مشابه همه واکه ها دارند و محل تولید واکه ها را به هم نزدیک می کنند چون واکه های باز را نیم بسته و واکه های بسته را نیم باز و واکه های پسین را پیشین تر و واکه های پیشین را پسین تر تولید می کنند.کلید واژه ها:ساختار سازه ای، واکه، افت شنوایی متوسط و شدید، فضای واکه ای