بررسی ارتباط مولفه P۱۰۰ در پتانسل برانگیخته بینایی با اختلال خواندن در بین کودکان دبستانی

مقدمه: اختلال رشدی خواندن نوعی از نقص در خواندن و نوشتن است که در آن فرد مبتلا دارای هوش طبیعی است و از مشکلات آموزشی و یا عاطفی رنج نمی برد با وجود عوارض روانی و پیامدهای ناشی از عدم توانایی کافی در خواندن و نوشتن در زندگی فردی و اجتماعی مبتلایان، علت شناسی های آن به طور کامل مشخص نیست و روش تشخیص ی بیولوژیک برای آن پیدا نشده است. هدف از این مطالعه مقایسه میانگین دامنه ودیرش موج P۱۰۰ در دو گروه دیس لکسیک و غیر دیس لکسیک و دو حالت مختلف محرک بینایی و استفاده از VEP جهت تشخیص دیس لکسیا بوده است .مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تحلیلی - مقطعی بود که ۲۰ کودک دیس لکسیک و ۲۰ کودک غیر دیس لکسیک از پایه های دوم تا پنجم دبستان شهر اصفهان را مورد بررسی قرار داد که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند. تمام افراد در دو حالت مختلف تمایز محرک یبینای تحت آزمون VEP قرار گرفتند. افراد دیس لکسیک به وسیله آزمون سیاهه خواندن مورد شناسایی قرار گرفته بودند .یافته ها: کاهش تمایز سبب افزایش معنی دار دیرش موج P۱۰۰ در تمام افراد شد یول ، مقایسه بین گروه معنی دار نبود. اما کاهش تمایز سبب کاهش ناچیز دامنه موج P۱۰۰ در افراد غیر دیس لکسیک و افزایش دامنه در افراد دیس لکسیک شد. تفاوت های بین فردی و بین گروهی دامنه موج P۱۰۰ معنی دار نبود .نتیجه گیری: با توجه به آن که تغییر تمایز محرک بینایی در آزمون VEP سبب تفاوت معنی دار بین گروه ها نشد، روش مناسبی برای تشخیص دیس لکسیا نمی باشد. همچنین به دلیل آن که افراد دیس لکسیک در تمام شرایط برگزاری آزمون، عملکردی مشابه یا بهتر از غیر دیس لکسیک ها داشتند، نظریه نقص مگنوسلولار در دیس لکسیک ها تایید نمی شود.کلید واژه ها: دیس لکسیا، VEP ،مگنوسلولار