ارزیابی متغیر های فضایی زمانی و نیروی عکس العمل زمین هنگام راه رفتن در بیماران پارکینسون و افراد سالم

مقدمه: بیماری پارکینسون با ناهنجاری­های حرکتی از جمله تغییر الگوی راه رفتن همراه است. هنوز اطلاعات موجود در زمینه ویژگی­های کینتیکی راه رفتن در این بیماران ناکافی است. هدف این تحقیق ارزیابی ویژگی های فضایی-زمانی و نیروی عکس العمل زمین هنگام راه رفتن در بیماران پارکینسون و مقایسه آن با افراد سالم بود. مواد و روش ها: تعداد ۱۴ مرد مبتلا به بیماری پارکینسون با دامنه سنی ۵۰ تا ۷۵ ساله و ۱۶ مرد سالم با دامنه سنی مشابه مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از یک سیستم تحلیل حرکتیVicon    (۱۰۰ Hz) با چهار دوربین سری T و دو دستگاه صفحه نیروی Kistler (۱۰۰۰ Hz) متغیر های فضایی زمانی و نیروی عکس العمل زمین در مرحله استقرار راه رفتن اندازه­گیری شدند. بعد از حذف نویز و پردازش داده­ها برای تحلیل آماری از آزمون Independent t-test در محیط نرم افزار SPSS-۱۹ و ۰۵/۰ <α استفاده شد. نتایج: سرعت راه رفتن، طول گام، اوج دومین نیروی عمودی، و نیروی عکس­العمل عقبی-جلویی (جلو برنده) در بیماران به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود(۰۵/۰p<). مدت زمان حمایت دوگانه در بیماران بیشتر بود(۰۵/۰p<). نیروهای عکس­العمل زمین در پای چپ و راست در هر دو گروه قرینه بود(۰۵/۰p>). بحث: کاهش سرعت راه رفتن و افزایش فاز حمایت دوگانه در افراد پارکینسون ناشی از نوعی انطباق سیستم عصبی-عضلانی برای جبران ضعف تعادل باشد. قله دوم نیروی عکس العمل عمودی (Fz۳) با نیروهای عکس­العمل عقبی-جلویی (پیش برنده) ارتباط مستقیم دارد و کاهش این نیروها در بیماران پارکینسون ممکن است به دلیل کاهش سرعت راه رفتن باشد. البته راه رفتن آهسته در دراز مدت ممکن است خود موجب ضعف عضلانی گردد.   کلید واژه ها: پارکینسون، راه رفتن، نیروی عکس العمل زمین، متغیرهای فضایی-زمانی،