تاثیر تلفیق محدودیت درمانی با آموزش فشرده دو دستی بر کارکرد اندام فوقانی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن ۱۰-۵ سال

مقدمه: محدودیت درمانی و درمان فشرده دو دستی، روش های درمانی نویدبخشی در بهبود کارکرد اندام فوقانی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن می باشند. محدودیت درمانی شامل: محدودیت اندام سالم و انجام تمرینات فشرده با اندام مبتلا می باشد و درمان فشرده دو دستی، مکملی برای درمان های دیگر اندام فوقانی می باشد و هدف آن بهبود هماهنگی دو دست با استفاده از تمرینات ساختار یافته است که درون فعالیت های کارکردی و بازی های دو دستی گنجانده شده است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تلفیق محدودیت درمانی با درمان فشرده دو دستی بر کارکرد اندام فوقانی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن بود. مواد و روش ها: در کارآزمایی بالینی حاضر، ۲۵ کودک ۱۰-۵ ساله به روش تصادفی ساده به دو گروه درمان و شاهد تقسیم شدند. گروه شاهد خدمات رایج در کاردرمانی را دریافت نمودند و گروه درمان علاوه بر خدمات رایج در کاردرمانی، تلفیق محدودیت درمانی و درمان فشرده دو دستی را به صورت دریافت نمودند که ابتدا اندام فوقانی سالم با محدود کننده (اسلینگ) به مدت ۳ ساعت بسته شد و کودکان تکالیف داده شده را تنها با اندام مبتلا انجام دادند، سپس اسلینگ را درآورده و کودکان تکالیف داده شده را به مدت ۳ ساعت با هر دو دست تمرین نمودند .این روند به مدت ۱۰ روز در طی دو هفته متوالی ادامه یافت. کارکرد اندام فوقانی و تون عضلانی کودکان با استفاده از آزمون کارکرد حرکتی جبسن- تیلور (Jebsen-Taylor test of hand function) و مقیاس اصلاح شده آشورث (Modified Ashwort scale) پیش و پس از مداخله درمانی مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: کارکرد حرکتی کودکانی که تحت درمان تلفیق محدودیت درمانی با درمان فشرده دو دستی قرار گرفتندف نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت (۰۵/۰ > P)، اما میزان اسپاستیسیته عضلانی بعد از انجام مداخله درمانی تفاوت معنی داری نداشت (۰۵/۰ < P). نتیجه گیری: تلفیق محدودیت درمانی با درمان فشرده دو دستی موجب بهبود کارکرد حرکتی کودکان با فلج مغزی نیمه بدن می شود.. کلید واژه ها: کارکرد اندام فوقانی، محدودیت درمانی، آموزش دو دستی، فلج مغزی نیمه بدن