بررسی ارتباط بین قدرت عضلات اندام تحتانی و تعادل پویا در بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: مشکلات تعادل و کنترل وضعیت بدن در جمعیت افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) مساله شایعی است؛ به طوری که میزان خطر شکستگی ناشی از به زمین افتادن در این افراد ۲ تا ۳ برابر افراد سالم می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی رابطه بین قدرت عضلانی اندام تحتانی و تعادل پویا در بیماران مبتلا به MS بود. مواد و روش ها: تعادل پویای ۳۳ نفر از افراد مبتلا به MS توسط آزمون تعادلی Berg (Berg balance scale یا BBS)، آزمون بلند شدن و رفتن زمان دار (Timed up and go test یا TUG) و تست رسیدن عملکردی (Functional reach test یا FRT) سنجیده شد. همچنین قدرت عضلات اندام تحتانی دو طرف با استفاده از دینامومتر و تست ۳۰ ثانیه نشست و برخاست اندازه گیری شد. یافته ها: بین قدرت عضلات اندام تحتانی با FRT رابطه وجود داشت (۰۱/۰ > P). همچنین تست TUG با قدرت عضلات اکستنسور و فلکسور زانو در سطح ۰۵/۰ > P و با تست ۳۰ ثانیه نشست و برخاست در سطح ۰۱/۰ > P رابطه داشت. رابطه بین آزمون تعادلی Berg و قدرت اکستنسورها (راست ۴۷/۰ = r و چپ ۴۶/۰ = r، ۰۱/۰ > P) و فلکسورهای زانو (راست ۴۵/۰ = r، ۰۱/۰ = P و چپ ۳۷/۰ = r، ۰۵/۰ > P) معنی دار بود؛ در حالی که رابطه بین این آزمون تعادلی با تست ۳۰ ثانیه نشست و برخاست در سطح ۰۱/۰ = P معنی دار بود. نتیجه گیری: به طور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که کاهش قدرت عضلانی اندام تحتانی می تواند بر تعادل دینامیک بیماران مبتلا به MS اثرگذار باشد. این نتایج برای ارزیابی کیفیت برنامه توان بخشی ویژه بیماران MS مفید هستند. پیشنهاد می شود به منظور بهبود تعادل و کاهش خطر افتادن در این بیماران، افزایش قدرت عضلانی اندام تحتانی مورد توجه ویژه قرار گیرد. کلیدواژه ها: قدرت عضلات اندام تحتانی، تعادل پویا، مولتیپل اسکلروزیس