حقوق بشر و صلح در پرتو قوانین اساسی

حقوق بشر از جمله مباحث بنیادینی است که جوامع بشری، فلاسفه، دانشمندان، مصلحان اجتماعی، ادیان و پیامبراندر راستای تحقق آن تلاش فراوان نموده و در این راستا از ابزارهای گوناگون استفاده نموده اند که شاخص ترین ومهم ترین آن تدوین قانون و در راس آن تدوین قانون اساسی یک جامعه است. واژه حقوق بشر و صلح را میتوانمکمل یکدیگر و دارای یک ارتباط مستقیم و معنادار دانست چرا که صلح و برقراری آن یکی از حقوق اساسی ومهم انسانها به حساب می آید و صلح حقیقی در پرتو اجرای حقوق بشر برقرار می شود. پس از جنگ های جهانیاول و دوم کشورهای توسعه یافته کوشیدند تا با اتکا و توجه به اسناد بالادستی همچون اعلامیه جهانی حقوق بشرو منشور ملل متحد اقدام به تدوین قانون اساسی نمایند که مبانی حقوق بشر و صلح به بهترین نحو ممکن در آنگنجانده شود، اگرچه نزدیک به یک قرن پیش از آن بعضی از کشورها دارای قانون مدون بوده اند. مقاله پیشهرو باتکیه بر اعلامیه جهانی حقوق بشر و دیگر اسناد عالی حقوق بشری به بیان اشتراکات و انطباق این حقوق در قوانیناساسی برخی کشورهای جهان از جمله جمهوری اسلامی ایران خواهد پرداخت.