تاثیر الگوی حیاط مرکزی بر آسایش حرارتی ساختمان های اقلیم گرم و خشک (با رویکردآموزشی )

یکی از شاخصه ها و الگوهای بومی ، کهن و هویت بخش معماری اقلیمی در مناطق گرم و خشک ، وجودحیاط مرکزی است . هدف این مقاله ، بررسی اثرات الگوی حیاط مرکزی بر ساختمان های آموزشی در اقلیم گرم و خشک از جهت تامین آسایش حرارتی است . روش تحقیق این مقاله توصیفی _کیفی و گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی است . نتایج این پژوهش بیانگر این است ، برای ساختمان ها به ویژه کاربری آموزشی روشنایی مصنوعی مشکل بزرگی در بحث مصرف انرژی محسوب می شود و همچنین استفاده از آن بر بار سرمایش و گرمایش ساختمان نیز تاثیر منفی دارد. در مطالعات بسیاری ، معرفی فرصت های بهبود عملکرد انرژی ساختمان ها را استفاده از حیاط مرکزی پیشنهاد داده اند؛ زیرا روشی جهت افزایش روشنایی طبیعی و در پی آن، به حداقل رساندن بار سرمایش و گرمایش و برق مصرفی فضاهای داخلی محسوب می شود؛ و حیاط مرکزی قابلیت آن را دارد تا به عنوان یکی از راهکارهای تامین آسایش حرارتی در ساختمان نقش ایفا کند. به طور کلی حیاط مرکزی فضایی ایمن ، خصوصی و آرامش بخش است که موجبات شکل گیری ، تهویه طبیعی ، روشنایی روز و ارتباط بصری با طبیعت را فراهم می کند.