مطالعه ای مفهومی به منظور استفاده از معماری زیست سازگار در گسترش ساختمان های سبز و اثرات آن بر جنبه های شهری

امروزه مفهوم پایداری به دلیل اجرای توسعه پایدار، رشد جمعیت و رشد سریع ساخت و ساز مورد توجه قرار گرفته است .مفهوم پایداری در معماری بسیار گسترده است . موضوع معماری زیست سازگار (معماری سبز) یکی از موضوعات مهم و چالش برانگیز در حوزه پایداری دنیای امروز و آینده است . معماری زیست سازگار (سبز) شاخه ای از معماری است که در آن تمام یا قسمت هایی از یک ساختمان بر اساس اصول محیطی و پایدار با پوشش گیاهی سبز (محیط رشد گیاه) پوشیده می شود. این سبک معماری یکی از نوآورانه ترین رویکردها در معماری و شهرسازی است که همگی برگرفته از مفهوم پایداری است . در سال های اخیر، مفهوم پایداری به علاقه مشترک بسیاری از رشته ها تبدیل شده است . دلیل این محبوبیت اجرای توسعه پایدار است . این مفهوم که با نامهای »معماری پایدار« یا »ساختمان سبز« شناخته می شود، نظریه ، علم و سبک ساختمانهایی است که مطابق با اصول سازگار با محیط زیست طراحی و ساخته می شوند. معماری سبز در تلاش است تا تعداد منابع مصرف شده در ساخت ، استفاده و بهره برداری ساختمان را به حداقل برساند و همچنین از آسیب های وارده به محیط زیست از طریق انتشار، آلودگی و اتلاف اجزای آن جلوگیری کند. برای طراحی ، ساخت ، بهره برداری و نگهداری ساختمان ها از انرژی ، آب و مصالح جدید استفاده می شود و همچنین مقادیری زباله تولید می شود که اثرات منفی بر سلامت و محیط زیست ایجاد می کند. به منظور محدود کردن این تاثیرات و طراحی ساختمانهای سازگار با محیط زیست و منابع کارآمد؛ "سیستم های ساختمان سبز" باید معرفی ، روشن ، درک و تمرین شود. هدف این مقاله برجسته کردن این مسائل دشوار و پیچیده پایداری است که تقریبا هر جنبه ای از زندگی انسان را در بر می گیرد.