رابطه ی امید به آینده ی معلمان با شادکامی و باورهای خودکارآمدی دانش آموزان

این پژوهش با هدف بررسی رابطه ی بین امید به آینده ی معلمان با شادکامی و باورهای خودکارآمدی دانش آموزان انجام گرفته است. روش مطالعه ی حاضر از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل ۲۸۵ نفر از معلمان و ۵۷۸۰۰ نفر از دانش آموزان دختر دوره ی راهنمایی شهرستان قایم شهر در سال ۹۰-۱۳۸۹ بودند. نمونه ی آماری از طریق جدول کرجسی و مورگان ،۳۸۱ نفر دانش آموز دوره راهنمایی به شیوه ی تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. به این صورت که از بین ۴۵ مدرسه ی راهنمایی دخترانه ی شهرستان قایم شهر،۱۰ مدرسه به شیوه ی نمونه گیری تصادفی خوشه ای از چهار منطقه ی اصلی شهر انتخاب و سپس در هر مدرسه سه پایه (اول، دوم، سوم) به صورت تصادفی انتخاب و در هر پایه به نسبت دانش آموزان آن پایه پرسشنامه ها توزیع شد. ۳۸۱ نفر از دانش آموزان، پرسشنامه ی شادکامی آکسفورد (ضریب آلفای کرونباخ ۹۸/۰) و خود کارآمدی شرر(ضریب آلفای کرونباخ ۷۹/۰)را پر کردند و به ازای هر ده دانش آموز، یک معلم مربوط به همان پایه(کلا ۳۸ نفر)، پرسشنامه ی امیدواری اسنایدر(ضریب آلفای کرونباخ ۸۹/۰)را پر کرد. داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. با توجه به یافته های پژوهش، بین امید به آینده ی معلمان و میزان شادکامی دانش آموزان رابطه وجود دارد و نیز بین امید به آینده ی معلمان و میزان باورهای خودکارآمدی دانش آموزان رابطه وجود دارد اما بین میزان شادکامی و باورهای خودکارآمدی دانش آموزان رابطه ی معناداری یافت نشد. در مجموع، یافته ها نشان می دهد که امید به آینده ی معلمان در میزان شادکامی و باورهای خودکارآمدی دانش آموزان مقطع راهنمایی نقش موثر دارد، به عبارت دیگر امیدواری معلمان به گونه ای غیرمستقیم باعث افزایش شادی و نیز افزایش انگیزش و تغییر باورها در دانش آموزان نوجوان می شود.