چالش های بکارگیری نانوذرات در ژن درمانی

نانوذره، ذره کوچکی است که اندازه و امتداد آن میتواند در هر ۳ بعد بین ۱ تا ۱۰۰ نانومتر باشد. این ذره توسط چشم انسان قابلشناسایی نیست و میتواند خواص فیزیکی و شیمیایی متفاوتی نسبت به ذرات بزرگتر، از خود نشان دهد. این کلمه ازدو واژه یونانی و لاتین که به معنای کوتوله و ذره تشکیل شده است. از طرفی دیگر، نانوذرات میتوانند از ده ها یا صدها اتم یا مولکول با اندازه ها و مورفولوژیهای مختلف (آمورف، کریستالی، کروی شکل، سوزنی شکل و(… ساخته شده باشند. اغلب نانوذرات که به طور تجاری مورداستفاده قرار میگیرند، به شکل پودر خشک، مایع و یا بهصورت ترکیب شده در یک محلول آلی یا آبی به شکل سوسپانسیون یا خمیری میباشند.قابلیت سازگاری نانوذرات با محیط های زیستی مانند بدن انسان و قابلیت عبور آنها از سد های بیولوژیک و همچنین تجزیه پذیری آنها از عواملی هستند که آنها را برای امور زیستی و پزشکی مناسب نموده است. از نانو ذرات معدنی مثل ذرات کوانتومی، که دارای یک هسته مرکزی با خاصیت مغناطیسی اند مانند اسپایون، برای تشخیص و تصویر برداری در سرطان و همچنین از سیستمهای نانو ذرات آلی مثل لیپوزوم ها، نانو ذرات لیپیدی جامد، آپتامرها، دندریمرها و نانو بادی ها در حمل دارو و لیگاندهای مختلف میتوان استفاده کرد. آپتامرها ملکولهایی الیگو نوکلئوتیدی یا پپتیدی اند که به پروتئین یا سلول هدف متصل میشوند و در تشخیص، درمان، تصویربرداری ملکولی و حمل دارو استفاده می شوند. همچنین نانو بادی ها مولکول هایی از جنس آنتی بادی اند که در تشخیص و درمان سرطان کاربرد گسترده ای دارند.