بررسی چالش‎های تحقق پذیری نظام یکپارچه در شهرسازی جدید

امروزه رشد سریع شهرها و گسترش بی حد و مرز قطبهای اجتماعی،اقتصادی و صنعتی به ویژه رشد غول آسای شهرهای بزرگ، نشانگر استقبال روز افزون توده های مردم از پدیده شهرنشینی است به عنوان سکونتگاه های برنامه ریزی شده در طول فرآیند شکل گیری خود همواره با چالش های متعددی رو به رو می باشند علی الخصوص که سکونت شهرهای بزرگتر بیشتر مورد توجه قرار می گیرد. در این میان توجه به شهر های جدید با توجه به عمده ترین هدف شکل گیر آنها جذب سرریزهای جمعیتی در راستای مدیریتی صحیح و کارآمد قابل توجه است. شروع ساخت شهرهای جدید وارد پایه و سطح دیگری از معضلات شهری و شهرنشینی شد. شهرهای قدیمی به ارث رسیده از گذشته دور و نزدیک و روستاهای کهن که شبانه به شهر تبدیل می شدند، برخی مفاهیم استوار و ریشه دار را با خود همراه داشتند اما شهرهای جدید از این موهبت نیز برخوردار نبودند. موضوع تناسب نداشتن و تبیین نشدن معنی در فضا، کالبد و مکان در این شهرها به شدت به چشم می خورد و به سختی می توان به این فضاها شهر گفت. این مکان ها بیشتر فضایی برای استراحت انسان ها بدون حضور و ارتقای فرهنگی یا هویتی افراد هستند. چالش دیگر در این حوزه ارتباط موثر میان انسان و محیط است؛ شهرهای جدید ابتدا با هدف تامین مسکن برای پاسخ به نیاز سکونتی جمعیت کشور که طی سه دهه اخیر با رشد شتابان در حال افزایش بود، ایجاد شدند هم اکنون با کاهش نرخ رشد جمعیت شکل توسعه این شهرها نیازمند تغییرات اساسی است؛ به بیان دیگر افزایش ساخت و ساز در شهرهای بزرگ و کلان شهرها و همچنین افزایش تراکم ساختمانی در شهرهایی که با مشکل سرریز جمعیت طی دهه های گذشته مواجه بودند ضرورت توسعه شهرهای جدید با رویکرد اسکان سرریز جمعیت را نسبت به سه دهه گذشته کاهش داده است؛ در واقع «کاهش آهنگ رشد جمعیت» در کنار «افزایش ساخت وساز در کلان شهرها و شهرهای بزرگ» نشان می دهد هم اکنون توسعه شهرهای جدید باید با اهداف دیگری غیر از اهداف اولیه ایجاد این شهرها دنبال و محقق شود.