اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر ناگویی هیجانی مردان دارای سوء مصرف مواد

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر ناگویی هیجانی مردان دارای سوء مصرف مواد انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مردان دارای سوء مصرف مواد بستری در کمپ ماده ۱۶ اصفهان در سال ۱۳۹۸ بودند. به این ترتیب ۳۰ نفر از مردان دارای سوء مصرف مواد، به شکل تصادفی در دسترس که از ملاک های ورود و خروج برخوردار بودند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند (هر گروه ۱۵نفر). مشارکت کننده ها قبل و بعد از مداخله به ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو بگبی و همکاران (۱۹۹۴)، پاسخ دادند. مشارکت کننده های گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت رفتاردرمانی دیالکتیک قرار گرفتند اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها در دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و سطح استنباطی (تحلیل کواریانس چندمتغیره) تحلیل شد. نتایج حاکی از کاهش معنادار میانگین ناگویی هیجانی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بود (p≤۰/۰۵). بنابر یافته های پژوهش، می توان برای کاهش ناگویی هیجانی مردان دارای سوء مصرف مواد، از رفتاردرمانی دیالکتیک سود جست.