مطالعه آزمایشگاهی اثر میزان پیش تنیدگی پیچ بر روی عملکرد اتصالات BUEEP وBSEEP

سیستم قاب خمشی فولادی به عنوان یک سیستم مهار جانبی، عمدتا دارای اتصالات پیچی پیش پذیرفته می باشد. در زمان برپایی اسکلت فلزی، به طور معمول اسکلت طبقاتی از سازه اجراشده و پیچ های اتصال سفت (محکم) می شوند که اصطلاحا "بست اولیه" (فاقد پیش تنیدگی) نامیده می شود. با پیش روی ساخت و تکمیل اسکلت سازه طبقات تحتانی که پیچ های اتصال در آن ها بست اولیه شده اند، پیش تنیده شده و اصطلاحا "بست ثانویه" شده و اتصال کامل می شود. بدین منظور در این پژوهش اتصالات پیچی ورق انتهایی بدون سخت کننده ( BUEEP) و اتصالات پیچی ورق انتهایی با سخت کننده ( BSEEP) در سه حالت بدون پیش تنیدگی پیچ ها "بست اولیه"، با حداقل پیش تنیدگی آیین نامه طراحی سازه های فولادی ایران (مبحث دهم مقررات ملی ساختمان) "بست ثانویه" و همچنین بیشترین حد مجاز پیش تنیدگی مطابق مبحث دهم مقررات ملی ساختمان به صورت آزمایشگاهی بررسی می گردد. افزایش پیش تنیدگی پیچ های اتصال تا بیشترین حد مجاز آیین نامه منجر به افزایش ظرفیت، به ترتیب به میزان ۲۶ درصد و ۲۱ درصد در اتصالات پیچی بدون سخت کننده و اتصالات پیچی با سخت کننده نسبت به بست اولیه "فاقد پیش تنیدگی" می گردد.