سارکوئید اسب: علل، تغییرات مولکولی، شواهد بالینی، یافته های پاتولوژیکی

سارکوئید شایع ترین تومور پوستی اسب است. از نظر بالینی به صورت یک ضایعه موضعی تهاجمی، فیبروبلاستیک، زگیل مانند در پوست اسب رخ می دهد که دارای ۶ کلاس بالینی پنهان، گل کلمی، ندولار، فیبروبلاستیک، مختلط و بدخیم است. سارکوئیدها ممکن است منفرد باشند اما نوع منتشر آن شایعتر است. ویژگی بافت شناسی منحصر به فرد آن، افزایش تراکم فیبروبلاست های پوستی است که حلقه های در هم تنیده را در بخش میانی پوست تشکیل می دهند. ضایعات عمدتا پایدار بوده و نسبت به درمان مقاومند که حتی پس از درمان تمایل به عود مجدد دارند. به طور کلی، سارکوئیدها کشنده نیستند، اما موقعیت، اندازه و پیشرفت تهاجمی تر آنها ممکن است منجر به اختلال در عملکرد اسب و حذف حیوانات ارزشمند شود. ویروس پاپیلومای گاوی BPV نوع ۱ و ندرتا نوع ۲ در ایجاد سارکوئید اسبی نقش دارند. ژنوم و پروتئین های ویروسی در درصد بالایی از موارد شناسایی می شوند. علاوه بر این، فعالیت انکوپروتئین ویروسی منجر به تغییراتی در بافت فیبروبلاستیک می شود که مشابه تغییراتی است که در انواع دیگر تومورها رخ می دهند. سارکوئیدهای اسبی با اختلال در فعالیت سرکوبگر تومور و تغییراتی که امکان تشکیل غیرطبیعی بافت آسیب دیده را فراهم می کند و همچنین ناهنجاری های دفاعی که پاسخ ایمنی میزبان را تضعیف می کند، مشخص می شود. به نظر می رسد این اختلال در پاسخ ایمنی به عفونت BPV برای ایجاد ضایعاتی که به طور خود به خود پسرفت نمی کنند، حیاتی است، همانطور که در گاوهای آلوده به BPV رخ می دهد.