سنجش توانمندی نوآوری و اثرات آن در سازمان های ایرانی

امروزه بیش از هر زمان دیگری، شرکت ها ملزم به شناسایی توانمندی های نوآورانه خود به منظور توسعه کسب و کار جدید هستند و اگر بتواننددر مقابل اثرات مخرب فناوری های نوظهور، مشتریان قدرتمند، تازه واردین، چرخه کوتاه مدت محصولات و جهانی شدن بازار دوام آورند، موفقمی باشند، بنابراین توسعه توانمندی نوآوری تنها ابزار کسب مزیت رقابتی پایدار می باشد. توانمندی فناورانه اشاره به توانایی شرکت در استفادهموثر از دانش فناورانه جهت تغییر و ایجاد فناوری جدید دارد و نوآوری ریشه دوانده شده در توانمندی فناورانه منجر به ظهور محصولات، فرایندهاو فناوری های جدید مورد نیاز رقابتی می گردد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف ارائه مدلی جامع از عوامل شکل دهنده توانمندی نوآوری فناورانه وتاثیر آن بر عملکرد نوآوری شرکت های ایرانی شکل گرفته است؛ که ضمن شناسایی جایگاه و مرز میان توانمندی نوآوری و ظرفیت نوآوری درفرآیند نوآوری، به استخراج عوامل توانمندی نوآوری فناورانه در بستر فرآیند نوآوری و میزان اثرگذاری آنها بر عملکرد نوآوری بنگاه ها پرداختهاست. در این تحقیق پس از مروری بر ادبیات نوآوری و مدل های سنجش نوآوری فناورانه و ارزیابی توانمندی نوآوری در سطح بنگاه ها، مدلاولیه پژوهش طراحی شده و سپس با استفاده از روش گروه کانونی در صنعت سایپا، شاخص های مدل تعدیل و اصلاح گشتند و مدل نهایی بابهره گیری از متد IDEF۰ و پیاده سازی آن در این قالب ارائه گردیده است؛ که نهایتا عوامل موثر بر توانمندی نوآوری در دو بعد اصلی توانمندیهای تجاری سازی و & E R&D و پنج بعد پشتیبانی توانمندی های تخصیص منابع، یادگیری سازمانی، تصمیم گیری نوآورانه، سازماندهی وسرمایه گذاری؛ و عملکرد نوآوری نیز در دو سطح اولیه نوآوری در فرایند و محصول و سطح ثانویه رشد و سودآوری شناسایی گشته اند.