چارچوب نظری بازآفرینی بافت های ناکارآمد با رویکرد توسعه میان افزا

سکونتگاههای فرسوده با پیشینه ی روستایی نیز همانند بسیاری از مولفههای مادی دچار نقصان و ایراد خواهند بود؛ ایننقصان در مورد بافت های فرسوده در ابعاد مختلف و به فراخور جامعه، اقلیم و متقضیات مکانی و زمانی حادث میشود وتنها با مشارکت تمامی بخشهای دخیل در محدوده و اتخاذ رویکردی منطقی میتواند زمینه ساز تجدید حیات یابازآفرینی در آن شد. بازآفرینی بافتهای ناکارآمد شهری، نقطهی آغاز تولد یک شهر و به بیان دیگر گویای فرهنگهمزیستی مردمان یک مجتمع در روند شکلگیری آن میباشد. هدف اصلی این تحقیق ارایه چارچوب نظری مرتبط بابازآفرینی بافت های ناکارآمد با رویکرد توسعه میان افزا میباشد تا بر این اساس از پتانسیلهای بالای این بافت ها درجهت نیل به اهداف پژوهش استفاده شده باشد. بدین منظور از مطالعات اسنادی و کتابخانهای بهره گرفته شده است تا بابهرهگیری از آنها به معیارهای مطلوب و موثر در مورد بازآفرینی بافت های ناکارآمد با رویکرد توسعه میان افزا دستیافته شود. طبق مطالعات صورت گرفته در رابطه با موضوع توسعه میانافزا میتوان نتیجه گرفت که توسعه میان افزاراهحلی است که بسیاری از رویکردهای دیگر را نیز پوشش میدهد و رعایت اصول آن، در واقع پایبندی به اصول برخی ازدیگر رویکردهای مهم شهرسازی است. توسعه میان افزا از یک طرف نگاهی به اصول رشد هوشمند دارد، از طرفی دستیبر سیاستها و راهکارهای نوشهرسازی دارد، در عین پیگیری بسیاری از اهداف عمده، در مسیر توسعه پایدار قدممیگذارد و اصول اختلاط کاربریها را نیز سرلوحه برنامه ریزی و طراحی خود قرار میدهد.