بررسی بافت تاریخی شهر نایین و چگونگی همزیستی آن با شرایط اقلیم گرم و خشک

انسان همواره در طول تاریخ، در جهت ایجاد ارتباط با محیط گام برداشته و سعی کرده که معماری و شهرسازی همساز با اقلیم ایجاد کند. با ورود انقلاب صنعتی به ایران، توجه به محیط و اقلیم رفته رفته کاسته شد و به دنبال آن معماری و شهرسازی با شکلی بیگانه و بدون در نظرگرفتن شرایط محیطی ایجاد شد. مسأله ای که امروزه شهر های کهن با آن رو به رو هستند، عدم شناخت کافی از ویژگی ها و اهمیت ارزش های نهفته در معماری و بافت های شهری این مناطق است. بافت تاریخی شهر نایین به عنوان یکی از شهر های منطقه ی گرم و خشک در ایران، از جمله مکان هایی است که به وسیله ی تکنیک های بومی منطقه، امکان همزیستی با شرایط خشک و خشن بیابان را فراهم کرده است. پژوهش حاضر بر آن است تا به بررسی خصوصیات بافت شهری و ارتباط آن با شرایط اقلیمی این منطقه بپردازد و توجه خوانندگان را به اندیشیدن در مورد ارزش های بومی و محلی نهفته در بافت های سنتیمناطق کویری ایران جلب کند. مطالعات انجام شده نشان می دهدکه بافت سنتی نایین دارای تکنیک های طراحی شهری خاص منطقه بوده است که تمامی آن ها به منظور تنظیم شرایط محیطی در برابر عوامل ناهمساز مناطق کویری ایجاد شده است و یک محیط مطلوب و مناسب برای زیست ساکنین را فراهم کرده است. این خصوصیات در بافت تاریخی این شهر را می توان در نوع انتظام فضا های پر و خالی، نظم و سیستم شبکه راه های ارتباطی، نوع بلوک بندی شهر و فرم قطعه بندی زمین مورد بررسی قرار داد.