بررسی حذف نیترات از محیط آبی در فرایند گیاه پالایی توسط سنبل آبی (Eichhornia crassipes)

حفظ منابع آبی و حفاظت آنها از آلودگی از درجه اهمیت زیادی در چرخه طبیعی زندگی ما برخوردار است، نیترات به عنوان یکی از مهم ترین منابع آلودگی آب، تهدیدی جدی برای اکوسیستم های آبی محسوب می شود و با توجه به حلالیت بسیار بالای آن، خارج کردن آن از آب فرآیندی بسیار پرهزینه محسوب می شود، ارائه یک روش مطمئن که ضمن رفع آلودگی کم هزینه، سریع وآثار جنبی نامطلوب برای سلامت محیط نداشته باشد بسیار ضروری است، هدف از این مطالعه تعیین توان و ظرفیت پالایندگی سنبل آبی جهت حذف نیترات از محیط آبی می باشد عواملی مانند غلظت اولیه نیترات، زمان تماس، جرم جاذب، pH، و حضور سایر یونهای رقابتی از جمله سولفات روی جذب نیترات، مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که بهترین راندمان حذف نیترات بیشتر از %۹۹ در شرایط اپتیمم (زمان ماند۳۰ساعت، دوز جاذب سه بوته (۱۵ ساقه) و (۴/۶ = pH) اتفاق افتاد. ضمنا راندمان حذف نیترات در حضور یونهای سولفات کاهش نمی یابد.، با افزایش غلظت اولیه از۳۰ به ۱۵۰ میلی گرم در لیتر نیترات راندمان حذف تغییری محسوسی نمی کند و با افزایش جرم جاذب راندمان حذف از %۹۶/۶۷ به%۱۰۰ افزایش یافت و زمان ماند کمتری جهت تعادل بدست می آید فرآیند جذب نیترات از ایزوترم لانگمویر (۱=R۲) تبعیت می نماند در نهایت می توان نتیجه گرفت که سنبل آبی یک گیاه امیدوارکننده با عملکردهای عظیم به عنوان یک پالایشگر می تواند در راه رفع مشکلات زیست محیطی کمک موثری باشد.