تغییر شرایط میکروکلیمات در مناطق بیابانی با استفاده از طراحی شهری متکی بر منابع موجود آب

آب نقش محوری در زندگی انسان ها ایفا می کند و در امور و ارکان مختلف زندگی جاری و حیات منوط به آن است . شاید به همین دلیل در فرهن گهای مختلف مورد عبادت بوده و آلودگی آن گناه محسوب می شده است. این عنصر حیاتی در ساخت معماری و شهر نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار و توجه معمار و شهرساز به آن در ح دی بوده است که تولید خود را همگام با استفاده بهینه از آن می کردند و معماری و شهر را به نحوی شکل می دادند که رژیم استفاده از آب به خودی خود مترادف با صرفه جویی از آن باشد. چنین توجهی در اقلیم گرم و خشک به مراتب بیشتر از سایر اقل یمهاست . در مناطق خشک، انسان همیشه با کمبود آب مواجه و آب قابل استفاده بسیار محدود است. مهم تر ین منبع تأمین ، آب های زیر زمینی اندکی است که در این مناطق به سختی قابل حصول اند. وسعت مناطق خشک و بیابانی ایران در کنار بارش اندک، ارزش چنین عنصر حیاتی را صدچندان م ی کند . بررسی زندگی گذشتگان مرز و بوم ایران نشان می دهد که آنان چگونه راهکارهای ارزشمندی را به کار می بردند تا معضل کم آب ی را حل نمایند و متاسفانه امروزه ما از این روش ها بی بهره ایم. این تصور صحیح است که جز آنچه نیاکان ما به آن تمسک جسته بودند چاره ای برای تفوق به مشکلات وجود ندارد. از این رو برای مبارزه با کمبود آب باید به کمک مدیریتی صحیح و کاربرد دستورات تاریخی به حفاظت، بهرهبرداری و صرفه جویی در مصرف بپردازیم. در این مقاله و درحیطه تخصصی معمار یو شهرسازی با بررسی راهکارهای سنتی و ارائه شیوه های جدی د سع ی م ی کن یم تا قدمی ولو جزئی اما مثبت در راه نگه داشت آن برداریم.