تعیین تبخیر تعرق بالقوه با استفاده ازروش رگرسیون فازی

شدت تبخیر تعرق بالقوه برای برنامه ریزی آبیاری مورد نیاز است که معمولا بر اساس روش هایی مبتنی بر داده های اقلیمی تخمین زده می شود. در حال حاضر روش پنمن-مانتیس یک روش قابل قبول برای تخمین تبخیر تعرق بالقوه  است. بعضی از پارامترهای این روش را نمی توان بطور دقیق اندازه گیری نمود. در نتیجه با استفاده از پارامترهای اقلیمی تخمین زده می شوند. در این مقاله، کارایی روش رگرسیون فازی در تخمین تبخیر تعرق بالقوه روزانه (با گیاه مرجع چمن) و مقایسه آن با روش های شبکه های عصبی مصنوعی و پنمن- مانتیس مورد بررسی قرار گرفته است. برای این کار از اطلاعات اقلیمی و لایسیمتری ۵ ساله ایستگاه هواشناسی اکباتان واقع در ۱۰ کیلومتری شهر همدان استفاده شده است. پارامترهای مورد استفاده شامل دمای حداقل و حداکثر هوا، دمای متوسط هوا، رطوبت حداقل و حداکثر هوا، ساعات آفتابی و سرعت باد در مقیاس روزانه می باشد. تبخیر تعرق بالقوه بدست آمده از لایسیمتر موجود در آن ایستگاه، به عنوان خروجی هر روش در نظر گرفته شده است. روش رگرسیون فازی با پنج پارامتر ورودی شامل دمای حداقل و حداکثر هوا، رطوبت نسبی متوسط هوا ، ساعات آفتابی و سرعت باد، دارای ضریب تعیین ۸۸/۰ و خطای RMSE ۶۹/۰ میلی متر در روز بود. در حالی که روش شبکه های عصبی مصنوعی دارای ضریب تعیین ۸۴/۰ و خطای RMSE ۷۴/۰ میلی متر در روز و روش پنمن-مانتیس دارای ضریب تعیین ۸۴/۰ و خطای ۲۱/۱ میلی متر در روز بود. بنابراین روش رگرسیون فازی بهترین روش جهت تخمین تبخیر تعرق بالقوه نتیجه گیری شد.