تجزیه و تحلیل ریسک پایداری دیوار حایل وزنی بر مبانی اعتمادپذیری با استفاده از تیوری مجموعه فازی

نگاه تک بعدی به مسئله ی بهینه سازی و در نظر نگرفتن سایر جنبه ها از جمله ریسک و عدم قطعیت در طراحی های مهندسی ممکن است باعث ایجاد خطراتی در حین بهره برداری از آن سیستم مهندسی شود. در این مﻘاله به بررسی تاثیر عدم قطعیت و ریسک بر روی ضرایب اطمینان دیوار حایل وزنی پرداخته شده است. در این مﻘاله نشان داده شده است که وجود عدم قطعیت در پارامترهای طراحی همیشه باعث عملکرد نامطلوب سیستم نمی شود بلکه ممکن است در جهت تقویت آن سیستم مهندسی نیز عمل کند. بدین منظور از یک مثال از دیوار حایل وزنی زده شده است و در ابتدا با استفاده از بهینه سازی، ابعاد بهینه محاسبه و سپس با استفاده از تئوری مجموعه فازی، تاثیرعدم قطعیتهای پارامترهای ورودی بر پایداری دیوار حایل وزنی بهینه شده نشان داده شده است. در انتها نیز با استفاده از مفهوم اعتمادپذیری، ریسک موجود در ضرایب اطمینان دیوار حائل وزنی به دست آمده است در این مقاله نشان داده شده است که با وجود ۱۰± درصد عدم قطعیت در پارامترهای طراحی، ممکن است تا %(۳۴۵+،۸۰-) عدم قطعیت در ضریب اطمینان ایجاد شود اما این عدم قطعیت باعث افزایش اعتماد پذیری به میزان ۹۸.۶۰۳۹ درصد و باعث ایجاد ریسک با احتمال ۱.۳۹۶۱ درصد می شود. در انتها نیز با استفاده از بلوک دیاگرام اعتماد پذیری مقدار اعتماد پذیری و ریسک کل برای دیوار حائل وزنی به ترتیب برابر با ۷۹.۳۱۶۹ و ۲۰.۶۸۳۰ درصد محاسبه شده است. استفاده از الگوریتم های Self-Adaptive Genetic Algorithm و Many Objective Genetic Algorithm که به ترتیب برای بهینه سازی دیوارحائل وزنی و محاسبه ی مقادیر حداقل و حداکثر ضرایب اطمینان استفاده شده است و همچنین محاسبه ی اعتمادپذیری و ریسک با استفاده از تئوری مجموعه فازی و استفاده از بلوک دیاگرام اعتماد پذیری برای محاسبه ی اعتماد پذیری و ریسک کل از نوآوری های مقاله ی حاضر می باشد.