زخم های التیام نیافته: توجه مردم شناختی به رنج کشیدن دانشجویان در ایران

پیشینه و اهداف: رویکرد مردم شناختی، دانشگاه را همچون یک جامعه تصور می کند که  ارزش ها و باورهایی را طی زمان پدید آورده است. در این مقاله به گروهی از جماعت دانشگاهی متمرکز شده ام که از خلال روابط اجتماعی و فرهنگ، رنج می کشند. با وجود اینکه دانشجویان مهم ترین اعضای قبیله ی دانشگاهی هستند، اما در فرودست ترین موقعیت قرار دارند، و برای همین تحت خشونت قرار می گیرند. بنابراین، تمرکز مردم شناختی من روی روابط قدرت، فرهنگ و تجربه است.روش : با استفاده از روش تاریخ زندگی رایج در پژوهش های مردم شناختی، به داستان دو دانشجو از دو دانشگاه متفاوت در ایران گوش داده ام. یکی با صدای اول شخص و دیگری با صدای سوم شخص روایت شده اند. سپس، با بیرون کشیدن تم های آنالیتیک، داستان ها را تحلیل کرده ام.یافته ها: در فرهنگ دانشگاهی در ایران، همواره دانشجویان نسبت به استادان در موقعیت نابرابری قرار می گیرند. تمایل به خشونت ورزی استادان دقیقا از آگاهی از این نابرابری شکل می گیرد. صحنه ی دانشگاه، صحنه ی رویارویی استادان قدرتمند و دانشجویان بی قدرت است. اما نکته ی ظریف تر آن است که دانشجویان به یکسان بی قدرت نیستند؛ آن هایی از دانشجویان بیشتر مستعد خشونت می شوند که به لحاظ شخصیتی، اجتماعی و طبقاتی، ویژگی های فرودستی در تعریف فرهنگی دارند. تماشاچیان، شامل دانشجویان و استادان دیگر، با سکوت یا خشنودی، باعث می شدند تا صحنه های خشونت همچون روال عادی زندگی روزمره جا بیفتند. به این ترتیب، مردم عادی نقش به سزایی در خلق منطقه های مستعد خشونت دارند. انکار شخص بودگی یا انسان بودن مهم ترین تجربه ای بود که این دو قربانی از آن رنج می کشیدند. پیامدهای این خشونت دانشگاهی عبارت بودند از ترومای طولانی مدت، تمایل به خودکشی، و اعتیاد، که در نهایت به از بین بردن بخشی از وجود علاقه مند به رشته و دانش دانشگاهی منجر شد.نتیجه گیری: گفته نشدن و دیده نشدن رنج ها زخم های التیام نیافته را همچون یک پریشانی روانی در دانشجویان پدید می آورد: زندگی هایی پر از اندوه و پر از خشم. جز در سال های اخیر، که به واسطه ی شبکه های اجتماعی، افشاگری هایی از سوی قربانیان صورت گرفته، همچنان بخش بزرگی از جنگ درون قبیله ای در دانشگاه در پستوهای راهروها، کلاس ها، و اتاق های دانشکده هاست.