جایگاه خودارزیابی در بروز خلاقیت هنرجویان معماری(نگاهی نو در آموزش معماری)

تاثیر سنجش و ارزیابی اغلب جنبهای است که در چرخه یادگیری هنرجویان معماری وهنر مورد غفلتبودهاست، یعنی می بایست با توجه به آموزش عملی و کیفی در حوزه این حرفه که فراتر از مباحث صرفتئوری و نظری است، مقوله نحوه سنجش و ارزیابی جزئی از آموزش و یادگیری هنرجویان معماری می باشد کهاین مورد یکی از اساسی ترین آسیب های نظام آموزشی کشور بوده که حتی منجربه خلق یک فرهنگ نادرست وبی هویت در آموزش کشور شده است. خلاقیت از مولفه های بسیار مهم در نظام آموزشی می باشد که باعثرشد علمی بهتر دانشجو و ارتقای شناخت، نگرش و مهارت های هنرجویان می شود. بنابراین پرداختن وکشفخلاقیت در هنرجویان از اهمیت خاصی برخوردار است. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر سنجش و ارزیابی وبهخصوص میزان اثربخشی خودارزیابی در بروز خلاقیت در هنرجویان صورت گرفته است. تجارب بین المللیدر دهه ای اخیر حاکی از آن است که الگوی سنجش اعتبار کیفیت آموزش و تحصیل با هدف بهبود آن مبتنی برارزیابی درونی (خودارزیابی) وارزیابی بیرونی میباشد. در این مقاله به این دست آورد میرسیم که خلاقیت یکیاز ارکان مشترک بررسی کیفی هنری بین همه محققین بوده و فصل مشترک مناسبی است از نمود پروسه رشد وتکامل در هنرجویان که مورد تایید هردو گروه اساتید و هنرجویان میباشد و در ضمن اثر خودارزیابی برافزایش خلاقیت در هنرجویان غیر قابل انکار بوده و نقش به مراتب به سزایی در پرورش و رشد آن دارد. بدینترتیب در این پژوهش نتیجه گیری میشود که رابطه بسیار عمیقی بین خودارزیابی هنرجویان معماری ازمحصولات و فعالیت های هنریشان و بروز خلاقیت و پرورش آن وجود دارد.