تعامل حقوقی و قانونی شهرداری ها با شهروندان مبنی بر کاربری زمین های شهری جهت ظرفیت سازی برای حمل و نقل شهری

از نیمه دوم قرن بیستم بر اثر شهرنشینی بی برنامه در کشورهای در حال توسعه، نابسامانی هایی در کاربری اراضی در شهرها به وجود آمده است و به دنبال گسترش شهرنشینی و رشد فزاینده جمعیت، شهرها با مشکلات متعددی از جمله عدم بهره مندی متناسب تمامی شهروندان از خدمات شهری و وجود کاربری های مزاحم مواجه شده اند. به طور کلی سازگاری و ناسازگاری بین کاربریهای شهری به دلیل اثرات مثبت و منفی است که کاربریهای همسایه بر روی هم دارند .بررسی معیارهای مکانیابی و دلایل ناسازگاری کاربری ها از اقدامات ضروری است که برای برنامه ریزی و تحلیل کاربری های شهری باید صورت پذیرد. در شهر برنامه ریزی کاربری زمین و برنامه ریزی حمل و نقل دو روی یک سکه اند و تعامل بین این دو کاربری است که نتیجه ی مطلوب را به دست می دهد. دراین ارتباط نمی توان از نقش کاربری زمین در میزان سفر در محلات شهری چشم پوشی کرد، سفرهایی که به مقصد این کاربری ها در شبکه معابری صورت می گیرد که ساختار سلسله مراتبی آن نقش به سزایی در کیفیت دسترسی و جابه جایی خواهد داشت. علاوه بر ویژگی های کارکردی (عملکردی) و ویژگی های هندسی معابر که عمدتا از طریق برداشت های میدانی به دست می آیند، کاربری اراضی به عنوان عامل مهم دیگری در پیشنهاد سلسله مراتب معابر شهری در نظر گرفته می شود.