توسعه شهری با تکیه بر استفاده از عوامل شهرسازی مدرن

توسعه پایدار، فرایندی است که ضمن توجه داشتن به رشد اقتصادی، عدالت اجتماعی و پایداری منابع زیست محیطی را نیز مورد تاکید قرار می دهد. قبل از انقلاب صنعتی، رابطه انسان و محیط طبیعی متعادل بوده و به نوعی توسعه پایدار بر آن حاکم بوده است. اما بعد از انقلاب صنعتی با توجه به دستیابی بشر به فنون و ابزارهای جدید، افزایش جمعیت و گسترش ایده مصرف انبوه، روز به روز تعادل بین بشر و محیط طبیعی، به زیان محیط طبیعی بهم خورده است. معماری هر بنایی براساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی وکالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود. فرم زمین علی رغم اهمیتی که در نظام بافت های شهری داشته، امروزه کمتر مورد توجه است، این در حالی است که در چند دهه اخیر، دیدگاه توسعه پایدار بر زمینه گرایی تاکید دارد. زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی می پندارد، که عناصر شهر در درون آن، شناخته، پرداخته و ساخته می شوند.