اثر محلول پاشی آهن و روی و زمان های برداشت بر جوانه زنی و برخی ویژگی های بیوشیمیایی سویا رقم ویلیامز ۸۲

جهت بررسی تغییرات جوانه زنی بذر سویا (Glycine max) و برخی ویژگیهای بیوشیمیایی آن، آزمایش فاکتوریلی در قالب بلوک های کامل تصادفی در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اردبیل (مغان) در سال زراعی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ اجرا گردید. تیمارها شامل فاکتور محلول پاشی سولفات آهن و سولفات روی در دو سطح و زمان برداشت در سه سطح: غلاف سبز، رسیدگی فیزیولوژیک و غلاف رسیده خشک بود. طبق نتایج، اثر متقابل محلول پاشی و زمان برداشت بر عملکرد دانه و درصد پروتئین معنی دار بود و بیشترین مقادیر هر دو صفت در استفاده از سولفات روی در برداشت غلاف خشک بدست آمد. درصد روغن دانه متاثر از هر دو تیمار گردید، بطوریکه بیشترین درصد روغن در برداشت غلاف سبز به میزان ۴/۲۱ درصد بدست آمد و سولفات روی بیشترین تاثیر را بردرصد روغن به میزان ۳/۲۰ درصد دارا بود. اثر متقابل محلول پاشی و زمان برداشت بر مقدار آهن و روی بذر معنی دار بود و بیشترین مقدار آهن بذر (۶/۱۲۱ میلی گرم در کیلوگرم) در کاربرد سولفات آهن و بیشترین مقدار روی بذر (۱/۹۱ میلی گرم در کیلوگرم) در کاربرد سولفات روی، هر دو در برداشت رسیدگی فیزیولوژیک بدست آمد. درصد جوانه زنی متاثر از اثر متقابل محلول پاشی و زمان برداشت گردید و بیشترین مقدار (۶/۹۶) در تیمار سولفات روی در برداشت غلاف خشک مشاهده گردید. بطور کلی، مصرف روی باعث افزایش جوانه زنی، میزان روی، درصد روغن و عملکرد دانه شد و مصرف آهن باعث بهبود میزان پروتیین دانه گردید. برداشتهای رسیدگی فیزیولوژیک و غلاف خشک باعث بهبود صفات اندازه گیری شده بجز روغن دانه گردید.