دولت و حکومت در اندیشه سیاسی نو سنت گرایی

نوسنت گرایی که در سنت ایرانی قرین نام سیدحسین نصر است و ذاتا میانه خوشی با تجدد ندارد بعد از انقلاب اسلامی و با روی کار آمدن اسلام فقاهتی در ایران ظهور کرد و در نقد آن کوشید. بدین ترتیب، گفتمان نوسنت گرایی در واکنش به دو پدیده مدرنیته و حاکمیت اسلام سیاسی شکل گرفت و معتقد بود که این دو موجب تضعیف سنت شده اند؛ لذا در واکنش به تضعیف سنت، برداشت جدیدی از سنت گرایی را با هدف حراست از سنت مطرح کردند که آن را نوسنت گرایی نام نهادند. پرسش اساسی این مقاله چگونگی بازنمایی خاستگاه و مختصات عمومی جریان نوسنت گرایی است. هدف از نگارش این مقاله شناخت و استنتاج اندیشه سیاسی نوسنت گرایی و متفکر شاخص آن، سید حسین نصر و نگاه او به حکومت است. روش این مطالعه تحلیل محتوای کیفی است. ازآنجاکه در متون و آثار مربوطه تصریحات آشکاری در زمینه مباحث سیاسی و نظام سیاسی مطلوب دیده نمی شود، تحلیل محتوای این متون ضروری است تا از طریق آن به کشف و استخراج اندیشه و نظام سیاسی مطلوب آنان پرداخته شود. یافته های این مقاله نشان می دهد: اولا، این مکتب انسان مداری تجدد را به سبب نفی هر آنچه مقابل انسان است، مانند دین، آداب ورسوم و.... رد می کند؛ ثانیا، پیوند دین و دولت در ایران را نه امری جدید بلکه ریشه در سنت پادشاهی ایران باستان دانسته و پادشاهان را نگاهبانان دین دانسته است؛ ثالثا، او با نقد اسلام سیاسی معاصر، سلطنت را نظام سیاسی کم نقص تر در اندیشه شیعی می داند. نتیجه نهایی مقاله این است که نوسنت گرایی با احیای سنت بر آن است تا هم آن را از فشار مدرنیته نجات دهد و هم از سنت اصیل در برابر دگوگونی های اسلام سیاسی محافظت کند.