برآورد و پهنه بندی امید زندگی در مناطق روستایی ایران

امید زندگی بیانگر برخورداری از یک سطح بهتر و مناسب تر زندگی است. در نتیجه آگاهی از شاخص فوق در مناطق روستایی به دولتمردان، برنامه ریزان روستایی در تصمیم گیری کمک می کند. لذا پژوهش حاضر با هدف برآورد و پهنه بندی امید زندگی در مناطق روستایی ایران براساس داده های رسمی ثانویه جمعیت شناختی سال ۱۳۹۵ به انجام رسید. در روش پژوهش براساس داده های ثانویه رسمی کشور جدول طول عمر تشکیل و امید زندگی برای مناطق روستایی استان های کشور محاسبه گردید سپس این مناطق با استفاده از Arc GIS پهنه بندی شدند. بر اساس نتایج تحقیق روستاییان استان تهران در سال ۱۳۹۵ از بهترین وضعیت شاخص امید زندگی در بین استان ها برخوردار بودند، مقدار این شاخص برای مردم روستایی استان تهران ۶۰/۷۴، برای زنان روستایی ۷۱/۷۴ و برای مردان روستایی ۵۰/۷۴ سال بود. بدترین وضعیت امید زندگی روستاییان کشور نیز مربوط به استان سیستان و بلوچستان بود. به طوری که مقدار امید زندگی روستاییان بدون در نظر گرفتن جنسیت ۲۶/۶۷ سال، امید زندگی زنان روستایی ۷۶/۶۷ سال و برای مردان روستایی ۷۶/۶۶ سال بدست آمد. براساس یافته های پژوهش بالاترین امید زندگی در بین همه گروه ها و استان های مورد مطالعه مربوط به زنان روستایی استان تهران با ۷۱/۷۴ سال و کمترین آن مربوط به مردان روستایی استان سیستان و بلوچستان با ۷۶/۶۶ سال بود. در همه استان ها زنان روستایی امید زندگی بیشتری نسبت به مردان روستایی داشتند. در نهایت مردم روستایی استان های مختلف کشور از نظر شاخص امید زندگی در سه پهنه خوب، متوسط و ضعیف قرار گرفتند. لذا پیشنهاد می شود برنامه ریزان و سیاست گذاران با تخصیص بهینه منابع نسبت به برطرف کردن کمبودها و نقصان ها در مناطق کمتر برخوردار و بهبود امید زندگی در سایر مناطق اقدامات متناسب را به عمل آورند.