تاثیر آرایش کاشت بر خصوصیات کمی و کیفی چغندرقند در مناطق سردسیر استان فارس

آرایش کاشت در چغندرقند را می توان با تغییرات فاصله ردیف ها و عرض پشته ها، کشت بصورت یک ردیفه و دو ردیفه و فاصله بوته بر روی خطوط کاشت تنظیم نمود. برای دستیابی به مناسب ترین آرایش کاشت برای رقم منوژرم هیبرید گدوک، آزمایش مزرعه ای به مدت دو سال (۱۳۸۰ و ۱۳۸۱) در اقلید فارس (منطقه سردسیر) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار و پنج تیمار انجام شد. تیمارها شامل : ۱- فاصله ردیف ۶۰ سانتیمتر و کشت بصورت یک ردیفه،۲- فاصله ردیف ۵۰ سانتیمتر و کشت بصورت یک ردیفه، ۳- فاصله ردیف ۶۰ سانتیمتر، عرض پشته ها ۴۰ سانتیمتر و کشت بصورت دوردیفه، ۴- فاصله ردیف ۵۰ سانتیمتر، عرض پشته ها ۵۰ سانتیمتر و کشت بصورت دو ردیفه، ۵- فاصله ردیف ۴۰ سانتیمتر، عرض پشته ها ۶۰ سانتیمتر و کشت بصورت دوردیفه بود. هر کدام از واحدهای آزمایشی در چهار خط (پشته های ساده در وسط آن و پشته های عریض در دو طرف آن) و به طول ۱۰ متر با بذرکار دستی کشت شد. نتایج دو ساله نشان داد که اختلاف عملکرد ریشه و شکر سفید در آرایش های مختلف کاشت به ترتیب در سطح احتمال ۱%  و ۵% معنی دار بود. بیشترین عملکرد ریشه و عملکرد شکر سفید به ترتیب با میزان ۱۹/۴۹ و ۵۳/۸ تن در هکتار مربوط به آرایش کاشت با فاصله ردیف ۵۰ سانتیمتر و کشت بصورت یک ردیفه بود. آرایش های مختلف کاشت از نظر درصد قند، ناخالصی ها (نیتروژن مضره، سدیم و پتاسیم)، ضریب قلیائیت، درصد شکر قابل استحصال، خلوص شربت خام و قند ملاس تفاوت آماری معنی داری نداشتند. آرایش کاشت با فاصله ردیف ۵۰ سانتیمتر، کشت بصورت یک ردیفه و آرایش کاشت با فاصله ردیف ۵۰ سانتیمتر و پشته ها ۵۰ سانتیمتر، کشت بصورت دو ردیفه (۵۰×۵۰) را می توان به عنوان بهترین تیمارهای آرایش کاشت نام برد زیرا در بین آرایش های کاشت مورد بررسی از عملکرد ریشه، درصدقند، درصد شکر قابل استحصال و عملکرد شکر سفید بالاتری برخوردار بودند.