بررسی جایگاه طراحی معماری بیونیک در معماری پایدار و رابطه آن با انسان و طبیعت

حیات منحصرا در محیط پایدار و اقلیم مناسب ، توسعه و رشد مییابد. عوامل محیطی را انسان، شناخته و بدون رابطه صحیح با محیط زیست ، امکان تکامل کالبدی و کیفی نمیتواند وجود داشته باشد. زندگی انسان تنیده شده است به محیطی که برآورده کننده نیازهایش میباشد. گویی این معادله یکطرفه تا پایان جهان ادامه خواهد داشت . غافل از آنکه سرانجام نامتوازن بودن این دو کفه بشر را با دنیایی ویرانگر روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است . معماری ، این هنر سنگین تنها زمانی میتواند نقش خود را در این عصر کنونی بصورت پررنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموشی سپرده و دست در دست محیط اطرافش ، بار دیگر قدعلم کند. معماری پایدار میتواند در کیفیت محصول نهایی تاثیرگذار باشد و فرآیندی که ماندنی باشد را تشخیص دهد. در این راستا الهام گیری از معماری بیونیک میتواند در طراحی معماری پایدار موثر واقع گردد. بیونیک علمی است که مشکالت فنی و سازه ای را میتواند از راههای زیستی حل کند، به عبارتی میتواند از الگوهای زنده الهام بگیرد. براین اساس روح بخشیدن به ساختمان یکی از تمایالت معماری بیونیک است که طراحان این رشته با توجه به قدرت سازه برای تنفس ( زنده نمایی )، به کمک خطوط مستقیم یا منحنی خالص و القاء آهسته تمامیت سازه به آن دست پیدا میکنند و مهمترین چیز برای طراحی معماری بیونیک آن است که ساختمان بتواند زنده بودن خود را القاء کند . سوال اصلی تحقیق این است که استفاده از معماری بیونیک در پیوند با طراحی معماری پایدارچه تاثیری در محیط زیست خواهد داشت ؟ روش تحقیق حاضر به صورت کتابخانه ای - اسنادی میباشد. هدف این مقاله بررسی جایگاه طراحی معماری بیونیک در طراحی معماری پایدار و رابطه این دو مفهوم با انسان و طبیعت میباشد