نظریه ها و هنر معماری میکلآنژ در دوره رنسانس وتاثیر آن بر منریسم

مقاله حاضر، ابتدا به تبیین رنسانس و هنر پیکره تراشی و نقاشی میکلانژ پرداخته است ،سپس آثار میکل انژ را مورد توجه قرار داده است و در ادامه دوران طلایی او را مطرح کرده است . سپس با استفاده از معماری منریسم ، و با بیان نظریه های معماری میکل انژ به تاثیر او بر ارایه جنبش هنری جدید اشاره کرده است . از دیدگاه دیگر محققان آثار میکل انژ نقد شده است اما درباره اثر نظریه های او بر ارایه شیوه ها ی جدید ، تحلیلی صورت نگرفته است . هدف مقاله حاضر بررسی تاثیر نظریه ها ی معماری و آثارمیکل انژ بر دوره رنسانس و ظهور جنبش جدیدی در حوزه معماری به نام منریسم ،است . این نظریات وارد هنر دوره رنسانس میشوند و با پیوند دادن ارتباط هنر مجسمه سازی و نقاشی میکل آنژ با معماری ، منجر به ارایه جنبش نوظهور منریسم در دوره رنسانس می گردد. روش تحقیق حاضر به شیوه توصیفی -تحلیلی و کیفی است که به بررسی نظریه های معماری و آثارمیکل انژ می پردازد این پژوهش در ابتدا به تعاریف نظری پرداخته است و سپس به تحلیل آثار و ارائه نظریه های این معمار برجسته پرداخته است و سپس تاثیر او بر منریسم را بیان کرده است . نتیجه حاصل از پژوهش نشان داد که میکلانژ با توجه به استعدادهای چند جانبه هنری خود موفق شد سطح بالای مهارت خود را با تخیل غنی هنرمندانه اش ترکیب کند و با آثارش معجونی کامل از توازن زیبایی شناسانه و دقت در بازنمایی آناتومی را در دوره اوج رنسانس ارائه دهد. میکلاژ در شکل تصویر کردن فیگور هایی در هم پیچیده با رنگ آمیزی زنده مهارت داشت و این امر سبب شکل گیری یک جنبش هنری در آن دوران شد که در این جنبش انسان شکل ایده آل خود را از حالات جسمانی نشان می داد که در واقعیت توان پیاده سازی آن را نداشت اما در ترسیمات به خوبی آن را انجام می داد. این امر در هنرمندان بعد از میکل موجب شکل گیری سبکی جدید در ترسیمات فیگور های انسانی شد.