بازشناخت شناشیر؛ عنصر بومی معماری سنتی خلیج فارس در راستای تحقق معماری بومی

با افزایش روزافزون مصرف انرژی و ضرورت صرفه جویی در مصرف آن، امروزه یکی از موضوعات مورد توجه در بهسازی فضاها، تلاش برای کاهش مصرف انرژی از طریق روش های غیرفعال میباشد. در ایران نیز در گستره وسیعی از شهرها از جمله بوشهر که در اقلیم گرم قرار گرفته و در طول سال از ساعات آفتابی زیادی برخوردار است از روش های غیرفعالی مانند شناشیر که عنصر بومی و سنتی این شهر به شمار میرود استفاده میشود تا ضمن بهره گیری از فرهنگ و سنت معماری قدیمی شهر، نور ورودی و تهویه طبیعی نیز کنترل شود. هدف از این پژوهش در راستای تحقق مطالب بیانیه گام دوم انقلاب در زمینه سبک زندگی اسلامی ایرانی و تحقق هویت شناخت شناشیر بعنوان یکی از عناصر معماری بومی است . نتایج حاکی از آن است که با ایجاد تغییرات جزئی در ساختار شناشیر مطابق با نیاز هر بنا، میتوان علاوه بر بهره برداری از مزایای این عنصر در معماری عصر حاضر، هویت معماری منطقه بوشهر را نیز حفظ نمود.