جایگاه شهرداری برعوامل موثر زیباسازی و مدیریت سیمای منظر شهری (با تاکید بر مدیریت اجرایی ضوابط و مقررات)

یکی از پرسش های اساسی و تامل برانگیز در خصوص جایگاه شهرداری ها در زیباسازی و مدیریت سیمای شهری ، وجود اغتشاشات بصری در فضاهای شهری از قبیل وجود ساختمانهای نیمه تمام و نیمه کاره، وجود خرابی در معابر شهری ، نداشتن نما در بسیاری از ساختمانهای شهری ، نصب و الصاق انواع اعلانات بر در و دیوار ساختمانهای شهری و بسیاری دیگر از مسایل و معضلاتی است که در سیما و منظر شهری پدیدار است ، اما نظارتی بر آنها نیست . دلایل اغتشاشات بصری در سیما و منظر شهرهای کشور را می توان در چند عامل به شرح زیر جستجو کرد: نخست نبود مدیریت یکپارچه توسعه شهری در کشور که باعث ارائه ضوابط معماری در حد محلی ، توسط دولت مرکزی است . در حالی که مجری آن نهادی محلی است که نه در تدوین این ضوابط نقش داشته و نه در تصویب آن، لذا یا ضوابط اجرا نمی شود و یا ناقص اجرا می شود. دوم، وجود قوانین و مقررات متناقض که در خصوص موضوعات خاص و تامین برخی نیازهای عمومی و یا خاص تدوین و تصویب شدهاند که باعث محدودیت در وظایف اجرایی شهرداری ها در خصوص نما و منظر شهری می باشند. به طوری که ابزار تشویقی شهرداری ها برای حذف بناهای قدیمی که بر منظر شهری اثر نامطلوب می گذارد و باعث نازیبایی فضاهای شهری می شود، تحت تاثیر قرار داده است . سوم، عدم آگاهی متخصصین از نیازهای اجرایی مدیریت شهری در طراحی بناها و مبلمان شهری متناسب با نیاز شهروندان و تدوین ضوابط محلی برای بهینه سازی ابزارهای کنونی برای فضاهای شهری ، و نگرش صرفا کالبدی معماران و طراحان شهری به مسایل شهری ، فارغ از تعریف فضاهای اختصاصی متناسب با نیازهای فرهنگی جوامع ایرانی . استفاده از کلماتی نظیر منظر شهری که در قوانین و مقررات جاری کشور هیچ تعریف از آن وجود ندارد و هرگونه ارائه ضابطه با این عنوان ضمانت اجرایی طرح های توسعه شهری را با چالش مواجه می کند.