بررسی تطبیقی سبک های معماری ایرانی

بناهای تاریخی هر سرزمین قسمتی از هویت ، فرهنگ و سرگذشت انسان هایی است که در آن زندگی می کرده اند. بنابراین توجه به تاریخچه بناها و روش شکل گیری و سبک ساخت آن ها بسیار حائز اهمیت می باشد. این توجه به این دلیل که با کنکاش عناصر کالبدی بناهای معماری هر دوره می توان به فرآیند پیدایش و تکامل سبک معماری مرسوم در آن سرزمین پی برد، مهم تر نیز می گردد. معماری ایرانی از بی نظیرترین هنرهایی می باشد که در طول سده های مختلف آثار بی همتایی از خود بر جای نهاده و سهم شایانی در پیشرفت فن و هنر معماری در جهان داشته است . تاریخ معماری ایران با وجود اینکه پیشینه ای در قرن اخیر دارد، رشته ای است که مبانی و موضوعات آن هنوز جای مباحثه دارد. سبک شناسی ، یکی از با اهمیت ترین ابزارهای تاریخ نگاری معماری و هنر می باشد. این پژوهش با هدف بازشناخت سبک های معماری ایرانی صورت گرفته تا بتوان از طریق یافته های بررسی تطبیقی این سبک ها در جهت تداوم الگوهای معماری پیشین دست یافت . پژوهش حاضر از نوع تحقیقات توصیفی تحلیلی است . روش تحقیق ، به لحاظ ماهیت روش توصیفی تطبیقی و به لحاظ هدف بنیادی است . ابزار گرد آوری داده ها، کتابخانه ای و مقایسه ای است . نتایج پژوهش حاصل از بررسی تطبیقی سبک های معماری ایرانی و تحلیل ویژگی های هر یک ، بیانگر این موضوع است که در معماری ایرانی شش سبک پارتی ، پارسی ، خراسانی ، رازی ، آذری و اصفهانی مرسوم بوده است . این تحلیل کمک می کند تا بتوان ویژگی های دوره های گوناگون را مورد توجه و ارزیابی قرار داد و تصوری کلی از فرآیند پیدایش ویژگی های مختلف را در دست داشت و با دید به سبک های پیشین معماری ایرانی بتوان به احیای موارد مثبت در سبک های ذکر شده اقدام نمود و موجب خلق سبک هایی با پیشینه معماری ایرانی شود.