مجموعه مسکونی با رویکرد برانگیختگی و پایداری حس نوستالژیک

نوستالژی نوعی احساس روانشناسی است یک نوع احساس طبیعی ، عمومی و غریزی در میان همه انسانها. هر زمان که انسان به گذشته بازگردد و از یادآوری خاطرات آن احساس غم و اندوه همراه با لذت گردد، به نوستالژی دچار گشته که در ادبیات فارسی آن را حسرت گذشته و یا غم غربت معنا کرده اند.با توجه به اهمیت مقوله مسکن به عنوان مکانی که مردم بیشترین وقت خود را در آن صرف می کنند و کسب زندگی مطلوب با توجه به زندگی ماشینی امروزی ، مسکن عرصه مهمی در پژوهش و تحقیقات است ، تغییرات ساختاری مربوط به شرایط اجتماعی و اقتصادی کشور از جمله افزایش جمعیت و رشد صنعتی کشور، مهاجرت به سوی شهرها و افزایش جمعیت شهری ،تامین مسکن مناسب برای خانوارهارا با مشکلات عدیده ای مواجه کرده است . انسان با بهره گیری ازحس نوستالوژی وتاثیرات گذشته برمسکن ، به احساس بی نهایت دست می یابد.در این راستا پژوهش هایی توسط برخی از متخصصان و صاحب نظران در این حوزه گردآوری و مورد مطالعه قرار گرفته است .این مقاله به روش توصیفی - تحلیلی صورت گرفته است .روش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و مشاهدات میدانی بوده که با توجه به ماهیت موضوع، شیوه استناد به متن بیشتر است .مطابق یافته های پژوهش ، وجوه معماری نوستالژیک چنین دسته بندی می شوند:آرامش و آسودگی ،فضاهای آشنا، خیال انگیزی ، تعلق انسان به مکان، احیا هویت گذشته ، بستری برای خلوت و یا فرصتی برای با هم بودن.خاطرات گذشته برای انسان موجب ایجاد آرامش وآسودگی می شود. این نیاز به آرامش ، انسان را وادار به استفاده از الگوها و طرحهای معماری خاطرانگیز و نوستالژیک می کند که در نتیجه موجب ماندگاری طرحها می گردد. تحکیم آثار گذشتگان، خاطرهگویی واندیشه های روشنفکران ازگذشته ، باعث ایجاد نوستالژی وخاطرهانگیزی و برانیگختگی پایداری و تعلق انسان به مکان زندگی خویش می گردد. هرچند نیازهای روزمره زندگی مدرن انسان را ازگذشته ونوستالژی دور کرده است اما می توان با بهره گیری از نوستالژی در معماری مسکونی ، آثار مخرب زندگی انسان ها را پنهان کرد.