تلاشی برای فهم درجات وحدت در معماری به عنوان نگرشی در طراحی

معماری ایرانی به دلیل همراه شدن با اصول سنت اسلامی ، از دیرباز در پی تلفیق همه ی جنبه ها یش برای رسیدن به وحدت بوده است . اسلا م دین آسمانی و الهی است که از طرف خداوند یکتا برای هدایت انسانها در نظر گرفته شده است . معماری اسلا می به مثابه یکی از بزرگترین شاخه ی هنر اسلا می ، توانسته است بخش عظیمی از خصوصیات هنر اسلا می را در بستر زمان و طول دورههای گوناگون نهادینه سازد. معمار مسلمان معتقد است که سرچشمه معماری اسلا می نیز توحید اسیت . پس می توان گفت، توحید نخستین اص ل معماری اسلا می به شمار آمده و از جمله و یژگی های آن وحدت است . معماران به اندازه سیر و سلوک عارفانه با خداوند می توانستند به درجات مختلف هنر دست یابند، به همین دلیل کثرت هنر در معماری به وجود آمد و هرکی به آن نگاه می کرد نیز به اندازه پاکی و ارتباط با مخلوق به درک اثر هنری می پرداخت . وحدت در معماری ایرانی همانند معماری سایر کشورها یک اصل ریشه دار بوده که هم اکنون فقدانش در غالب بناهای حال حاضر احساس می شود. با رجوع به پژوهش های گذشتگان عواملی چون هندسه ، تناسبات، نور و غیره به عنوان عوامل وحدت بخش شناخته شدند که از بین آنها تمرکز بیشتر بر روی هندسه و تناسبات در معماری صورت گرفت . با توجه به این مطالعات می توان چنین نتیجه گیری کرد که صاحبنظران مختلف هریک وحدت را از زاویه خاصی بررسی کرده اند و همچنین ماهیت وحدت یا عوامل تحقق آن را در ساحتهای مختلفی جستجو نموده اند که همین امر موجب شده ادبیات غیر منسجمی در این باب موجود باشد.