تاثیر اقلیم و مصالح بوم آورد بر معماری پایدار

امروزه یکی از حوزه های مهم توسعه پایدار مربوط به معماری و ساخت و ساز می باشد که از آن به عنوان معماری پایدار یا معماری سبز یاد می شود. معماری پایدار به خلق یک محیط سالم و پایه بهره وری از منابع ، حفاظت از منابع تجدید ناپذیر، کاهش مصرف انرژی های تجدید پزیر و ارتقاء کیفی زیست کمک خواهد کرد. طراحی پایدار یعنی استفاده ایده آل از ابزار معماری جهت صرفه جویی در انرژی به جای استفاده از سیستم های مکانیکی زائد که جهان را به سوی گرم تر شدن هدایت می نمایند. استفاده از مصالح بومی به عنوان یک راهکار سالم و مفید و کم هزینه پیشنهاد میشود، مصالح بوم آورد در صورت تخریب و دور ریختن نه تنها به محیط طبیعی آسیبی نمی زند بلکه به راحتی جزئی از آن می شود و خللی به چرخه طبیعی بازیافت وارد نمی کند. شناخت ویژگی های اقلیمی ، بی شک یکی از عوامل بهینه سازی مصرف انرژی در توسعه پایداری است .