نقش چوب در هویت بخشی معماری بومی

معماری بومی به عنوان یکی از جنبه های معماری در ساخت و شکل گیری یک مجموعه بسیار حایز اهمیت است . بر این اساس، در شکل گیری معماری بومی ، برخی روابط اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی ماهرانه انعکاس می یابد. در معماری بومی و سنتی از تزئینات وابسته به وفور استفاده می شود بویژه در معماری شمال ایران که از عناصر طبیعی بیشترین استفاده شده است . این تزئینات با توجه به وضعیت جغرافیایی و اقلیمی منطقه و بر حسب کاربرد مصالح دسته بندی می شوند. چوب، از جمله مصالح طبیعی است که در معماری حضور داشته و توانسته است به طور هم زمان هم نشانه هایی از خواص فیزیکی و مکانیکی خود را به نمایش گذارد. همچنین همپوشانی مظاهر معمارانه با امور سازهای به حدی است که تمایز بین آنها امکانپذیر نیست و هم نشانه های هویتی از خود به جا گذاشته است که این مصالح خود به تنهایی نمادی از اقلیم معماری محسوب می شود. استفاده از عنصر چوب به عنوان اسکلت ، عنصر تزیینی و حتی دیوارهای جداکننده و باربر هم میتواند باشد. تنوع این عنصر و فراوانی آن همواره موجب استفاده گسترده از آن در سازههای معماری شده است . امروزه بدلیل کسرت تنوع مصالح ، از نظر اقلیمی هم همخوانی با منطقه ندارند و مصالح بومی به دست فراموشی سپرده شده است . از طرفی با الگوگیری اشتباه از معماری غیربومی که به طور عمده از غرب وارد شده است ، از نظر معماری و سبک زندگی دارای خصوصیات ویژه و منحصر به فردی است که سازگار با اقلیم منطقه نبوده و تمام نیازهای اجتماعی ، فرهنگی و حتی اقتصادی ساکنان را تامین نمی کند.