هم آوایی معماری و موسیقی سنتی ایران درطراحی خانه موسیقی

معماری و موسیقی دو عرصه ی هنری اند که دارای فاکتورهای مشترکو تاثیر گذار بر همدیگر هستند. غالبا موسیقی در بعد زمان معنادارمیشود و معماری در بعد مکان . اما نظام هندسی مشترک که در هر دو هنر وجود دارد ناخودآگاه آدمی را به سوی پدیده ای هم سان وهمانند هدایت می کند و او را وا میدارد که به دنبال وجوه مشترکی در آن ها باشد. جستجوی عوامل مشترک هنرها خود یکی از روشهایی است که میتواند تاثیرپذیری هنرها از یکدیگر را آگاهانه افزایش دهد و ابتکارات تازه ای را سبب شود. موسیقی سنتی ایرانی مجموعه ای است متشکل از تمام موسیقی هایی که از هزاران سال پیش تاکنون تحت نام ها و عناوین مختلف در ادبیات شفاهی و مکتوب ما از آن یاد شده است . در این دوره، هنر در زندگی روزمره تعریف ضروری تری پیدا کرده است . از طرفی ، در طول تاریخ در ایران، موسیقی همواره به صورت فعالیتی ضمنی و فرعی در کنار فعالیت هایو جریان های دیگر صورت می گرفته است .ضرورت وجود الگویی جهت طراحی چنین فضا اجرای موسیقی احساس می شود در این پژوهش به بررسی هنر موسیقی و معماری در ایران جهت استفاده از مشترکات مابین این دو هنر در طراحی فضا های معماری مرتبط پرداخته شده است .همه هنرها با یکدیگر در تجرید و انتزاع مشترک هستند و دری را به سوی زیبایی می گشایند. پژوهش حاضر برآن است تا با تشریح هنر معماری و موسیقی ایرانی به بررسی تعامل بین این هنرها و چگاونگی رابطه ی بین فضای فیزیکی معماری و فضای روحانی موسیقی با روش توصیفی ، تحلیلی به صورت کتابخانه ای بپردازد تا با شناسایی ارتباط میان دو هنر معماری و موسیقی رابطه معنوی و محتوایی میان آن دو حاصل شود .