اصول و مبانی و روشهای آبگریز نمودن مصالح ساختمانی در بناهای تاریخی برای مقابله با رطوبت

در بناهای تاریخی ، نتیجه جذب آب توسط مصالح ساختمانی به کار رفته در بدنه خارجی بنا، تخریب و فرسایش بنا است . این ضعف مهم مصالح ساختمانی متخلخل ، حفاظت از نمای خارجی بناهای تاریخی در مقابل رطوبت و بارندگی را لازم و ضروری می نماید. از سوی دیگر، ماهیت آبدوست مصالح بنایی به کار رفته در بناهای تاریخی و حضور گروههای هیدروکسیل در سطح آنها موجب می گردد که این مواد به شدت جاذب آب بوده و به راحتی در تماس با آب خیس شده و رطوبت به درون آنها رسوخ نماید؛ بنابراین بدنه بناهای تاریخی همیشه نیازمند حفاظت در مقابل رطوبت می باشند. هرچند امروزه، با توسعه رزین های مصنوعی ، به سادگی می توان، مقاومت مصالح را در مقابل رطوبت بهبود بخشید، ولی هنوز هم بحث های زیادی در مورد عوارض جانبی نامطلوب ناشی از فرسودگی این مواد با گذشت زمان وجود دارد. بروز چنین مشکلاتی در رزین های مصنوعی ، موجب شده است که محققین و متخصصان به دنبال توسعه و توانمندسازی مواد مصنوعی ، روشهای جدیدی را برای مقابله با رطوبت ارائه نمایند که از جمله مهمترین آنها، استفاده از عوامل آبگریزکننده سطحی است . در این تحقیق پس از معرفی اصول و مبانی جذب و دفع آب توسط سطوح آبدوست و آبگریز، انواع روشهای مختلفی که تا کنون برای دستیابی به سطوح آبگریز با الهام از طبیعت با موفقیت مورد آزمایش قرار گرفته ، بررسی شده است . سپس پیشینه کاربرد عوامل آبگریز کننده سطحی در یادمان های تاریخی بررسی و فنون آن به عنوان روشهای مدرن حفاظت از نمای خارجی بناهای تاریخی در مقابل رطوبت و بارندگی مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است . پس از بررسی ادبیات مربوط به آبگریزی ، سعی شده تا به این سوال بنیادین پاسخ داده شود که آیا استفاده از چنین فناوری های مدرنی با ساختار سنتی و کهن بناهای تاریخی سنخیت و همخوانی دارد.