نقش تذهیب ، نقاشی مینیاتور در معماری ایرانی با نگرش به دورههای سلجوقی ، تیموری و صفوی

هنر مینیاتور، تذهیب و معماری همواره در هم تنیده و وابسته شدهاند. هر بنا و سازهای با نگارگری و تذهیب است که عمق می یابد، فرهنگ می سازد و دیدگان را مسحور می کند. در ایران از این نمونه ها بسیار داریم . چه در دروه سلجوقی و چه در دروه تیموری و یا صفوی . این سه هنر گرچه در هر دوره تفاوتهایی با هم دارند و هر سازه و نگارهای از دیگری متمایز است ، اما به روشنی می توان ایرانی بودن و اصالت آنها را دریافت . گو اینکه در بسیاری از نگارگری ها، داستانهای »شاهنامه « را داریم و در بسیاری از سازهها زیست بوم ایرانی آشکار است .با این حال در هر دوره با توجه به باورهای اقوام چیره شده و یا پاد شاهان وقت این هنرها سمت و سوهای خا صی پیدا کرده اند. برای نمونه در اصول تصویرسازی ، مینیاتور ایرانی شباهت کمی با عالم واقع دارد، حجم و سایه روشن نمی بینیم ، لباسهایی فاخر بر تن شخصیت ها پوشانده شده و چهره جوانها بیشتر به آدمک های بدون جنسیت شباهت دارد. بیشتر چهرهها به صورت سه ربع و از بناگوش تا حدقه چشم کشیده شده. (مظفری خواه و گودرزی ، ۱۳۹۱، ۱۰) در دوران صفوی زن و مرد با پوشش هایی متفارت نمایش داده شده اند؛ زنان روبند و لچک داشتند و گاه از سر تا پا به جز چشم ها پوشیده می شد. درونمایه بیشتر مینیاتورهای این دوره شکار، عشق ، پادشاهی و تاج و تخت و رزم و بزم است .معماری معاصر ایران هم هر چند زمانی به بیراهه رفت و آپارتمانها و شهرهای بی سروسامانی در گوشه و کنار ایران برپا شده، اما در سالهای اخیر و با آگاهی بالایی که مردم ایران از پیشینه خود پیدا کرده اند به سمت و سوی بهتری در حرکت است .