تبیین قاعده مندی ها و مکانیسم های حاکم بر تشدید نابرابری های فضایی

امروزه نگرانی های زیادی درباره ی نابرابری و ابعاد مکانی آن وجود دارد که نیازمند توجه بیشتر اندیشمندان و سیاست گذاران در این زمینه است . عدم تعادل و برابری مناطق گوناگون در فرایند توسعه ، سبب ایجاد شکاف و تشدید نابرابری منطقه ای می شود که مانعی در مسیر توسعه است ]۱.[ مسئله اصلی پژوهش این است که چه سازوکارها و قاعده مندی هایی در نهایت منجر به شکل گیری پدیده نابرابری فضایی می گردد؟ به همین منظور هدف از پژوهش فوق تبیین قاعده مندی ها و سازوکارهای حاکم بر تشدید نابرابری های فضایی می باشد که به لایه های زیرین این پدیده دست پیدا کند تا در ارائه راهبردها و سیاست ها به صورت سطحی برنامه ریزی و تصمیم گیری نگردد. این مقاله بر گرفته از طرح پژوهش کیفی با هدف تبیینی در غالب پارادایم رئالیسم انتقادی می باشد و از داده های دست دوم بهره گرفته و از روش تحلیل محتوای کیفی و کد گزاری باز محوری و در نهایت انتخابی استفاده کرده است و تبیین خود را در غالب مدلی سه سطحی که شامل : سطح اول :درک پدیده (در غالب الگوها)، سطح دوم: رویداد های موثر بر شکل گیری پدیده و سطح سوم: سازوکارها و قاعده مندی های شکل دهنده به رویداد ها ارائه می دهد. مرکزیت این مدل الگوهای درک شده از نابرابری فضایی را نشان که شامل : جدایی گزینی فضایی ، الگوی مرکز پیرامونی ، الگوهای نابرابری در مقیاس های مختلف ، الگوهای نابرابری در گذر زمان و درک نابرابری در زمینه های متفاوت را به همراه دارد. این الگوها متاثر از سطح دوم مدل یعنی توزیع نابرابر درامد-دسترسی نابرابر به خدمات، ضعف همبستگی اجتماعی و احساس تبعیض ناشی می گردد که این رویداد ها نیز متاثر از لایه سوم مدل می باشد.