تدوین مدل مفهومی بازطراحی فضای شهری با تاکید بر شاخصه های مکان سوم در راستای ارتقا زیست شبانه

واژه باهم بودن و مفهوم آن ممکن است در دنیای امروز به دلیل انفجار جمعیت شهرها و زندگی ماشینی زیاد مورد توجه قرار نگیرد.اما جدایی روزافزون آدمیان از یکدیگر،از طبیعیت و محیط اطرافشان مسئله ای است بس جدی که به سادگی نمیتوان از آن گذشت .مردم برای گفت و گو، دیدار و تبادل افکار با دوستان یا غریبه های آشنا به مکان های امن ، غیر از خانه و محل کار، در فضاهای شهری نیازمندند .تعاملات اجتماعی بسیاری از مردم بر اثر فاصله محل کار از زندگی ، ناامن بودن فضاهای در دسترس ، کمی اوقات فراغت و گرفتاری های روزمره نسبت به گذشته کاهش یافته است . پیش از اختراع اتومبیل شهرهای ما متشکل از مکان هایی برای تجمع ، پیوستگی ،معاشرت نزدیک ، روابط محکم همسایگی و اتحاد غیررسمی میان گروهی از مردم بودند.این محله ها بر اساس حرکت پیاده شکل گرفته بودند و تعداد زیادی گذر و زیرگذر داشتند که به میدان،بازارچه یا بازاری منتهی می شد که برخی مسقف بودند. وجود قهوه خانه ها و کاروانسرا ها و ... در بازار، علاوه بر فعالیت های اقتصادی معمول باعث تحرک و دید و بازدید های روزانه مردم از مراکز محله ها می شد و آن ها را به مکان هایی برای تعاملات اجتماعی حافظه ی تاریخی شهر بدل می ساخت . از ویژگی های مهم این مکان ها یا به تعبیر الدنبرگ ”مکان سوم” یعنی جایی غیر از خانه و محل کار، دسترسی راحت و فاصله نزدیک آن ها از خانه و محل کار برای همگان بود.دراین پژوهش با روش توصیفی و با بررسی مبانی نظری و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به تدوین مدل مفهومی برای بازطراحی فضای شهری با تاکید بر شاخصه های مکان سوم در راستای ارتقا زیست شبانه پرداخته شده است .