برنامه ریزی شهری با تاکید بر شهر انسان محور

انسان گرایی یا اومانیسم دیدگاهی است که اولویت و اهمیت را به انسان می دهد. پیدایش این واژه در محافل علمی جهان به دوره رنسانس ، زمانی که مردم از سوء استفاده کلیسا از جایگاه آسمانی و الهی ، آگاه و برای باز پس گرفتن حقوق خود مدعی شدند، باز می گردد. در آن زمان، انسان گرایی مفهومی خداستیز پیدا کرد و به نفی چیزهایی پرداخت که به منافع انسان ضربه می زد. در اواسط قرن بیستم ، انسان گرایی با انتقاد از رویکردهای معماری مدرن که دوگانه انسان طبیعت را نادیده می گرفت ، وارد عرصه شهر و معماری شد تا آنجا که در رشته های نوظهور مانند منظر، ادراک انسان از محیط به محور اصلی طراحی بدل شد. فضای جمعی از مولفه های اصلی منظر شهری است که به دلیل وابستگی حداکثری آن به حضور انسان، نگاه انسان گرا در ساماندهی آن، از سایر جنبه ها پیشی می گیرد. این مقاله درصدد است با روش توصیفی با بررسی جایگاه نظریه انسان گرایی دربرنامه ریزی شهری پس از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای به ارائه مدلی مفهومی در رویکرد تحقیق ارائه نماید.