تاثیر طبیعت بر انسان در جهت پایداری زندگی شهری

رابطه انسان با محیط و اندیشیدن به محیط زیست به قدمت تاریخ زندگی بشر در روی کره زمین میرسد. محیط زیست در شکل گیری و پرورش انسانها نقش تعیین کننده ای دارد، زیرا رشد و نمو طبیعی انسان بدون محرکهای زیست محیطی صورت نمی گیرد.با پشتوانه نظریه تکنیک محوری رونق اندیشه های توسعه صنعتی ، شهرگرایی و شهرنشینی مبتنی بر بهره برداری بی رویه از منابع و ذخایر طبیعت ، محیطهای طبیعی بکر و دست نخورده دچار زخمهای عمیق و تخریبهای ترمیم ناپذیر شده و ایجاد کانونهای بحران زیستی در شهرها و تخریب و نابودی منابع و ذخایر در نواحی طبیعی و تغییرات اقلیمی به عنوان اصلی ترین چالش جامعه مورد بررسی قرار گرفته است . مشاهده طبیعت به سلامتی بشر و نظارت بر محیط ، کمک می کند. هر دوی این موارد، با بروز اختلالات محیطی در محل ، تحت تاثیر قرار می گیرند. رشد سریع جامعه های شهرنشین و افزایش بی رویه سکونتگاه های شهری به دنبال تخریب ، آسیب ، و یا نابودی پتانسیل های محیطی و طبیعت است . شهرها به عنوان مکان زندگی و فعالیت انسان نه تنها، بخش مهمی از محیط می باشند که علاوه بر تاثیر گذاری بر محیط زیست باعث بهبود کیفیت زندگی ،احساسات و تصورات مردم نیز می باشند. بنابراین وجود فضاهای طبیعی در شهرها از عوامل موثر در تضمین سلامت روحی و روانی ساکنان آن خواهد بود.با توجه به اینکه یکی از دغدغه های اصلی طراحان محیط دستیابی به نوعی از طراحی است که باعث پایداری بین سه حوزه اکولوژیک ، اجتماعی و اقتصادی شده، معانی ، مفاهیم و ملاحظات هر کدام را سنجیده تا نهایتا به نتیجه مطلوب دست یابد. نقش دوسویه شهرها در ایجاد تنش های زیست محیطی و پتانسیل آنها برای تغییر جهت به سوی توسعه پایدار این مراکز را حساس و حایز اهمیت و با چالش های متعددی مواجه کرده است .دراین نوشتار توجه به ارتباط محیط و انسان به عنوان یکی از چالشهای مهم و تاثیرگذار در شهرسازی مورد توجه می باشد.