جایگاه پدیدارشناسی در حفاظت و بازآفرینی منظر تاریخی شهر

شهرها استادانه ترین آفرینش انسان از آغاز جامعه ی بشری و در طول ده هزار سال، مکانهایی برای نمایش قدرت، فرهنگ ، فناوری و صحنه نبردها و مهم ترین زیست گاه انسانها بوده و خواهند بود. منظر شهر و کیفیت های مورد توجه در طراحی و برنامه ریزی آن توامان با تکامل علوم مختلف پیوسته با تحولاتی همراه بوده است . از طرفی لزوم توجه به مناظر تاریخی شهرها به عنوان خاطرات جمعی و اسناد اصالت یک سرزمین در سده ی اخیر دستخوش تغییر و تکامل بوده است . این تحولات پیوسته به لحاظ مولفه های جدید سعی در ایجاد یک نگرش جامع به منظر شهر و حافظت و بازافرینی مناظر تاریخی نمودهاند. اما پدیدارشناسی به عنوان یک رویکرد کل نگر با پیشنهاداتی کارامد و با نوع نگاهی متفاوت از سایر رویکردها اخیرا در این حوزه وارد گشته است . در این مقاله ، جمع آوری و طبقه بندی یافته ها با استفاده از استدلال منطقی مطالعات کتابخانه ای انجام شده است و در نظر دارد با بررسی رویکردها به منظر شهری و بازافرینی مناظر تاریخی شهر، جایگاه پدیدارشناسی را در این نگرشها تدقیق نماید. همچنین با مرور برخی از آثار گادامر از فلاسفه پدیدارشناسی ، ایده های او را در بازافرینی منظر تاریخی شهر بازخوانی می نماید. نتایج نشان می دهد پدیدارشناسی در پی افزودن مولفه ای در نگرشهای پیشین نیست ، بلکه با تکیه بر واکاوی تجارب زیسته و با رویکردی کل نگر در پی کشف لایه های پنهان زاوایای ناپیدا در مناظر تاریخی شهرهاست . همچنین هرمنوتیک فلسفی با ایجاد یک گشودگی در خلال یک گفتگو با منظر تاریخی ، در پی افق جدیدی است که از امتزاج افق گذشته و حال صورت می گیرد.