انسان نئاندرتال: مرگ و مرگ آگاهی

در میان رفتار­های زیستی زندگی انسانی که به پدیده ­های فرهنگی بدل شده­ اند، هیچ رفتاری به قدرت و تاثیرگذاری مرگ نبوده است­. هدف اصلی پژوهش حاضر این است که به کمک شواهد باستان­ شناسی و انسان ­شناسی، آغاز احتمالی مرگ­ آگاهی و تاثیر آن در زندگی انسان پیش از تاریخ را مشخص کند. با توجه به پژوهش ­ها به نظر می­ رسد مرگ­آگاهی به دو مولفه اساسی نیاز دارد: نخست، فرآیند رشد مغز به خصوص لب­ های پیشانی و گیجگاهی و دوم مولفه­ های فرهنگی؛ هرچند اهمیت و ضرورت رشد مغز بسیار پررنگ­ تر از مورد دوم است. از یکسو، با بررسی قالب­ های درونی جمجمه­ انسان ­ریخت ­ها به نظر می­رسد انسان نئاندرتال دارای ظرفیت­ های مورد نیاز مغزی برای مرگ­آگاه شدن بوده است و از سوی دیگر تدفین­ های دوره­ پارینه­ سنگی میانی که به عنوان یکی از اولین پاسخ­ ها و مواجهات مهم به آگاهی از مرگ در نظر گرفته می شوند به همراه وجود شواهد مراقبت از همنوع و سایر مواد فرهنگی در ارتباط با آگاهی از مرگ و گستردگی دو بخش ذکرشده مغز درصد وجود مرگ­ آگاهی در این انسان را افزایش می ­دهد.