کارایی گرمادرمانی در کنترل بیماری پوسیدگی نرم باکتریایی هویج در دوره پس از برداشت

بیماری پوسیدگی نرم هویج از بیماری­های مهم این محصول در مزرعه و در دوران بعد از برداشت است. از آن جایی که هویج مصرف تازه­خوری دارد استفاده از سموم شیمیایی برای کنترل بیماری پوسیدگی­نرم سلامت بهداشتی محصول را تهدید می­کند؛ لذا در تحقیق حاضر کارایی روش گرمادرمانی به عنوان یک روش ایمن در کنترل بیماری پوسیدگی نرم مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور دو روش هوای گرم و آب گرم در دما­های ۴۰، ۴۵ و۵۰ درجه سلسیوس در مدت زمان­های مختلف استفاده شد. مایه­زنی نمونه­های هویج با ایجاد زخم در دو محل روی هویج و غوطه­ورسازی نمونه در سوسپانسیون باکتری (OD۶۰۰ = ۰.۳) انجام شد. بیست­وچهار ساعت بعد از مایه­زنی، تیمارهای مختلف گرمایی روی آن­ها اعمال شد و یک هفته بعد از مایه­زنی نتایج با اندازه­گیری وزن بافت له شده هر نمونه مورد ارزیابی قرار گرفت. نمونه­های تیمارشده با هیپوکلریت سدیم و تتراسیکلین و نمونه­های بدون تیمار شیمیایی و حرارتی به­عنوان شاهد استفاده شدند. آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی در سه تکرار اجرا شد. مقایسه میانگین با استفاده از آزمون دانکن در سطح پنج درصد انجام شد. تاثیر تیمارها در کاهش وزن هویج نیز ارزیایی شد. نتایج بیانگر تاثیر مثبت گرمادرمانی در کاهش معنی­دار لهیدگی بود. از بین تیمارهای مورد بررسی موثرترین تیمار هوای گرم ۵۰ درجه سلسیوس در مدت زمان ۱۰ دقیقه بود. کاهش وزن هویج در این تیمار با شاهد تفاوت معنی­دار نداشت.