عملکرد ذرت دانه ای تحت تاثیر باکتری های محرک رشد و مصرف روی در شرایط تنش کم آبی

به منظور بررسی تاثیر تلقیح باکتری و مصرف روی، بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه­ای در شرایط تنش کم­آبی، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل با سه تکرار در سال ۱۳۹۱ در شهرستان مه­ولات خراسان رضوی اجرا گردید. در این تحقیق دورهای آبیاری ۶، ۹ و ۱۲ روز به عنوان کرت­های اصلی و تیمارهای ترکیب باکتری  (Pseudomonas fluorescensوPseudomonas putida) و سولفات روی ( صفر و ۵۰ کیلوگرم در هکتار) در ۶ سطح  به عنوان کرت­های فرعی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثرات ساده آبیاری، باکتری و سولفات روی بر صفات تعداد دانه در ردیف، تعداد دانه در بلال، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک معنی­دار بود. تعداد دانه در بلال و عملکرد دانه با افزایش دور آبیاری از ۶ به ۱۲ روز به ترتیب  ۴/۵۵ و ۳/۵۷ درصد کاهش یافت. همچنین این صفات، با افزایش کاربرد سولفات روی از صفر به ۵۰ کیلوگرم در هکتار به ترتیب ۶/۶ و ۲/۱۰ درصد و با کاربرد باکتری Pseudomonas fluorescensصفات مذکور نسبت به عدم تلقیح با باکتری به ترتیب ۶/۸ و ۷/۱۴ درصد و به طور معنی­داری افزایش یافت. به طور کلی نتایج این تحقیق بیانگر آن است که کاربرد باکتری­های محرک رشد و کود سولفات روی در کاهش اثرات منفی تنش کم­آبی در ذرت موثر است، اما در شرایط تحقیق حاضر برای داشتن حداکثر تولید دانه و بیوماس دور آبیاری ۶ روز، تلقیح بذور با باکتری  Pseudomonasو کاربرد ۵۰ کیلوگرم سولفات روی در هکتار را برای زراعت ذرت می­توان پیشنهاد نمود.