معنایابی و معناسازی متقابل گردشگر و گردشگری در شهر همدان

این مقاله با رویکرد کنش متقابل نمادین به مطالعه­ی چگونگی معنایابی و تفسیر گردشگران از گردشگری و مکان­های گردشگری می­پردازد. هدف تحقیق حاضر، بررسی نقش متقابل نمادین و معنایی میان گردشگر و گردشگری در قالب الگوها و ارزش­های هنجاری است. پژوهش حاضر در تمامی مراحل بررسی خود متاثر از رویکرد و روش­شناسی گافمن و بلومر به­عنوان راهنمای نظری بوده است. میدان مطالعه، تعدادی از مکان­های گردشگری معروف شهر همدان است: تپه­ی باستانی هگمتانه، آرامگاه پورسینا، آرامگاه باباطاهر، گنجنامه، عباس­آباد، غار علیصدر و زیارتگاه استر و مردخای که البته هدف محقق، بررسی و تاکید بر این مکان­ها نیست و انتخاب و معرفی آن ها صرفا جهت تعیین و مشخص­کردن میدان تحقیقی است که در آن­جا مطالعه بر روی گردشگر انجام شده است. نمونه­گیری مطالعه «هدفمند» بوده که از میان انواع آن محقق بر معیارهای حداکثر تنوع (جنسیت و سن)، معروف بودن مکان­های دیدنی از نگاه گردشگران و پرتجمع­ترین این مکان­ها، متمرکز بوده است. جهت گردآوری اطلاعات مورد نیاز از روش مشاهدات میدانی و مصاحبه­ی عمیق استفاده شده است. روش تحلیل یافته­ها، تحلیل موضوعی است؛ بدین گونه که تعداد ۱۳ مقوله که همه­ی آن ها از یافته­ها نشات گرفته­اند استخراج شد، دربرگیرنده­ی در جستجوی اصالت، سوژه­ای ادبی، گریز از یکنواختی، فردگرایی، جمع­گرایی، خداشناسی، طبیعت­گرایی، زیبایی­شناسی، ارزشمندی آثار باستانی، تعامل فرهنگی، سوژه­ای مشهور، جاذبه­های معماری، آب و هوای مطلوب است.